De Gids. Jaargang 113

[p. 109]

Hans Andreus
Liedje voor vrouwen

De bomen krijgen al kindertjes knoppen
balkonnen torsen de torsen der vrouwen
het wasgoed kakelt omdat de zon komt
de zon en de dagen in jongenskleren
de zon en de dagen in meisjeskleren.
Eeuwen geleden heette dit voorjaar
en nu heet het voorjaar de dagen zijn eender
onder het eendere licht en het eender
wijken van wolken als schuldige dromen.

Liedje

Ik streel haar strawinsky
strawinsky spreekt andante
jagen en juichen slapen
ik streel haar hier slapen.

Verspringen haar ogen
verspringen haar handen?
haar adem zal hier zingen
zal zingen andante.

Ik streel haar strawinsky
strawinsky gaat slapen
haar handen gaan slapen
haar ogen reizen af.

[p. 110]

hans andreus

Lied om te leven

Te lang heb ik geweten hoe de doden zijn geëindigd
en hoe de doden zijn begonnen dan dat ik nu en nu weer
mijzelf zou onderbreken om hen levend bij te staan
de doden in mijzelf en bij dag en nacht daarbuiten.

Want zie het licht dat als de goden wordt geboren
gaat weer zichzelf te buiten en keert tot het leven in
en weet van niets en weet van alles in het onophoudlijk
zich openen en sluiten dat dan toch het leven zijn moet.

Zich openen en sluiten...Waar de wieken van de meeuwen
zo trots en openlijk de gracht aanvallen weet ik
dat dit niet het geluk is want één vleugeldeur wijkt nimmer
maar weet dat dit het leven is bevleugeld door het leven.

En dat dit niet genoeg is ...? Wie het licht aanziet mag spreken
en zeggen: ‘Dit is niet genoeg één vleugeldeur wijkt nimmer.’
Maar wéét dan ook het antwoord: ‘Wie mij aanziet met die ogen
hij heeft de ogen nog te leren van de blinden.’

En ik die at en sliep en woonde met de doden
ik zie het licht aan en ik wil het niets meer vragen.
Er zullen dagen komen dat de doden zijn gestorven
ook in de diepste diepten en ook in de verste verten.