De Gids. Jaargang 113

[p. 3]

A. Roland Holst
Twee gedichten

De wolk

In de zon wuift het hooge gras
alsof er niets gebeurde,
en zij, de diep betreurde,
hier nog altijd was,
of straks weer komen kon
om - zooals lang geleden -
vroolijk, en dan tevreden
naast mij in de zomerzon
te zitten vertellen, en mij
haar lief en leed te ontvouwen
in aandoenlijk vertrouwen
en als een kind zoo blij...

Schuift een wolk voor de zon?
doodstil werd alles ontluisterd -
nog wuift het gras, maar verduisterd:
mijn lot overwon.

[p. 4]

a. roland holst

TWEE GEDICHTEN

Zonder verhoor

Dat oud armlastig hart? verloochend...
Doch dan: het teeken aan den wand:
beslissend, op den zwarten duinrand,
wees een ster vonnis, onmeedoogend.

Daar stond hij dan te kijk, hardvochtig
uitgebannen in die duinpan:
bij heldre nacht een doodsbang man,
jegens zichzelven achterdochtig.

Stilte... geen sprake van verhooren.
Toen brak hem uit, als geradbraakt:
‘Ik heb mijzèlf toch niet gemaakt!’
Doch geen antwoord liet zich meer hooren.