De Gids. Jaargang 112

[p. 1]

[Vierde deel]

Vijf legenden van Maurice Carême

I
De dood

De dood sprak drie gebroeders aan:
‘Ik zal u morgenmiddag halen
Dicht bij 't begin der oprijlaan,
Laat uw kasteelbrug voor mij dalen!’

De lafste van de drie sloop weg,
Doch toen hij langs de muur wou klimmen,
Sprong daar zijn vijand uit een heg. -
Hij zag de dood in 't slagzwaard grimmen.

De tederste bezocht een vriend
En zij vergaten met hun beiden
Het middaguur. - Hun vriendschap ziend,
Rekte de dood hun dag van scheiden.

De dapperste ging voor de poort
Naar de aankomst van de dood staan kijken,
Doch tevergeefs en daaglijks hoort
Hij 't slaan der middagklok verstrijken.

[p. 2]

II
De verdronken man

De verdronken man was verbaasd,
Op de bodem van water en winden
Een stoel en een tafel te vinden
Met een helder paar klompen ernaast.

Maar hij zette zich makkelijk neer
- De vermoeidheid bezwaarde zijn ogen -
En hij suste zijn hoofd als weleer
In de kom van zijn ellebogen.

De lamp op de tafel was aan,
Hij kon er de letters bij lezen
Van zijn brief, die tòch mee was gegaan,
Die zijn vriend aan zijn moeder moest geven.

Traag zat hij te wachten totdat
Hij de twaalf middernachtslagen telde;
Toen vonden zijn voeten het pad
Om daarboven zijn doodgaan te melden.

[p. 3]

III
De kans

Nooit vond ik haar zo rijk
Als toen ik haar zag lopen,
Een koningskind gelijk,
Dat alles nog mag hopen.

Haar ogen glansden blij
Van heftig vreugdbegeren;
Zij liep 't geluk voorbij
En 't scheen haar niet te deren.

Nu sloft zij afgeleefd
Vergeefs op dorre wegen
En komt de kans niet tegen,
Die zij verwaarloosd heeft.

[p. 4]

IV
Het verdriet

De hond en zijn hok zijn verkocht
En de koe en het oude buffet.
Het verdriet, dat zij houden mocht, -
Daarop heeft geen koper gelet.

Zij hoorde, gehurkt op de stoep
Van haar leeggeplunderd bedrijf,
Naar het snaterend ekstergeroep
En die spot sloeg haar koud om het lijf.

Toen drong tot haar leedbesef door,
Dat zij toververmogens bezat
En ze hield zich een spiegelscherf voor
Waar de spiegel gehangen had.

In die scherf bleef de weerschijn bewaard
Van de meubels, de weegschaal, het lood
En de sierborden boven de haard
En het tafelgerei met het brood.

Sedertdien heeft zij menige nacht
In het kwijnende licht van de maan
Op de nevelgordijnen gewacht,
Want daar bindt zij gordijnstrikken aan.

[p. 5]

V
Deemoed

Hij was op 't eind zo deemoedvol,
Zo gans van aards bezit berooid
Dat hij elk donker weemoedhol
Verlicht heeft en getooid.

Hij kende de bedenksels niet,
Waarmee men fraaie verzen maakt,
Maar op zijn hartslag werd zijn lied
Geboren en 't bleef naakt.

Het groeide met zijn stervensnood
Omhoog als een natuurgewas.
Hij stierf en wist niet bij zijn dood,
Dat het onsterflijk was.

Anton van Duinkerken