De Gids. Jaargang 110

[p. 73]

Gedichten

Ik heb de stad lief waar geen boom kan botten,
de Zwanenburgwal en de Kromboomsloot,
ik heb de vuile hond lief in de goot
waar vis en groente-afval ligt te rotten.

Ik heb het leed lief en de zwarte nood
die opgetast ligt achter houten schotten.
Geef mij een doorgang tussen scheve krotten
voor alle nieuwbouw en het baksteen-rood.

Volk is misschien zo'n groot woord in mijn mond,
maar 'k heb de bouwval lief van menselijk hopen;
daar kan ik uren langs de huizen lopen.

Al waait door Zuid de zomerdag zo blond,
hier woekert leven, hier staan harten open,
hier zijn de harten echt, en daden rond.

*

Mijn diepste leven is een stille kelder
en ieder die ik ken plaatst er zijn fust;
al naar gelang hun vriendschap is, hier rust
hun wijn in duigen, troebel, ziek of helder.

Ik heb er groten, fusten zelfs die kloek
een wand beslaan naast forse middelmaten,
en dan de trouwe, allergrootste vaten
en kleinere in een verloren hoek.

Maar d'allerkleinste fusten diep in mij,
daar waar de peerlamp schemer bloeit en koel
een brand mijn mond wacht als een enigst doel...

zij vormen wel mijn liefste vatenrij,
en jouw gedachtenis rol ik er bij
nu ik dit liedje in mij zingen voel.

Henk Breuker