De Gids. Jaargang 110

[p. 1]

[Tweede deel]

Eenzelvig

Ver van de wereld voer ik mijn bestaan.
Het witte licht valt door de hooge ramen;
De Westenwind waait onbelemmerd aan
en roept mij toe met lang vergeten namen.

De felle harteklop, die massa's jaagt
tot in de chaos, werd mij een legende,
maar in de stilte, die 't mysterie schraagt
speur ik de hartslag van den Onbekende.

Men spreekt tot mij de woorden van vermaan:
dat ik het spel der wereld zou verzaken
en ingekapseld in een schijnbestaan
de bittere vrucht der eenzaamheid moet smaken.

Vol aandacht luister ik en welgezind
en geef hun het gelijk, dat zij verlangen;
maar reeds roept aan mijn raam de Westenwind
en houdt mij met zijn sterke stem gevangen.

Ver van de wereld ligt mijn zaligheid:
Ik ben de maskeradestoet ontkomen
en vond mijn wijkplaats uit de kleine tijd
waar de opalen avondheem'len droomen.

Jacoba Eggink