De Gids. Jaargang 109

[p. 126]

Hemelvaart

De Westerhemel hangt van druppels zwaar.
Door mijn geopend raam zwerft vochte damp naar binnen,
Eén zucht van vruchtbaarheid, extatisch minnen;
De lente neemt bezit met sterk gebaar.

Dan rijst in mij het heldere besef
van licht, dat aandrijft om tot gloed te wekken
egale vlakten in het gouden bekken
der zon, die uit hun vale staat hen heft.

Juich op, mijn hart, nu breekt het grijs gordijn
tot witte glanzen door de hemel waren,
alsof de Christus, aan de dood ontvaren,
voorbijging langs Uw open raamkozijn.

Jacoba Eggink