De Gids. Jaargang 109

[p. 65]

Gedichten

Kristal

Tusschen heuvelen van den tijd
ligt het verre water samen,
op het niveau der eeuwigheid,
in een windloos hemelvlak,
vreemd aan de aarde.
Vreemd aan het bloed. Een wit kristal,
helder en zich voortaan gelijk.
Nadat het wonderlijk ontsprong
ten bodem van het duister dal
van mijn begeeren,
ging het een snelle went'ling aan,
onder de donkere dans der maan,
met nacht en sterren
en toen het uur voltooide in den morgen
lagen de koude, gouden
scherven van het festijn tesaam.
Maar zij lag zonder bitterheid
in mijne arm en sprak:
nu weet ik wat er brak,
en schreide en hief te zingen aan:
op het schip van nu en morgen
staan der ziele onbezorgde
schepelingen, die den tijd
in zich voelen overhellen
naar het uur, dat snel en diep
in het dansen om hen riep.
Want het water is waarachtig,
rustend in zijn middelpunt;
en der horizon indachtig,
die het zoet omhult.

[p. 66]

Afval

Armte, die over is:
uitstervende eenzaamheid,
afval aan bitterheid,
berusting, die dit lied
zijn schamelheid verleent.

Ik ken de avond als voorheen
omwonden van een donker land,
maar ik ga er niet meer heen.

Wiens vuur tot aan het eind opbrandt
zit bij de asch alleen en weent
terwijl zijn droom de wegen gaat
door een helder, onverwoestbaar land,
glinsterend in de doode haard.

Maria

Toen ik ingeslapen was
in zonneglas, in zonneglas,
waarvan de kamer was -
een ongeboren diamant
van glinstervliezen, ingekeken
door ongestoorde moederoogen -
heb ik haar lichaam weergezien:
een licht met het vermogen
te kunnen worden kind of ster
en nu ik me heb bewogen
moet er een droom geboren zijn
waarvoor een koning ligt gebogen.

[p. 67]

Aarzeling

De wind heeft het leed vernield.
Nu is niet over
dan onbekend land,
waarover
regen, een nieuw gebied,
maar ik weet het niet,
ik weet niet,
ik dwaal aan den rand,
ongeloovig,
ongeloovig.

Arceering

Strepen van lente en maan aan het raam
van het bosch, waar de boomen de spijlen zijn.
Ik ben een grijze gevangene van
den tijd, geleund in het venster der maan.

Dit zwaargeketende landschap rust.
Ik glimlach en zie de sterren gaan.
Ik glimlach en zie mijn naam vergaan,
op eendere wijze uitgebluscht.

G. Achterberg