De Gids. Jaargang 107

[p. 53]

[Nummer 11]

Een nagelaten gedicht van P.C. Boutens
Het geheim

Te verraden niet en niet te raden,

Tusschen ons zelfs een gemeen geheim

(Als de manna-stralende genade

Van het in den slaap gevonden rijm):

Dit heelal dat daadlijk in den ander

Zich tot wolkelooze gaafheid welft

(Waar uw melkweg mondt in den meander

Van zijn tweede-wereldwederhelft),

Als in zelfvergeten onbewustheid

Heel uw diepste wezen zich ontheelt

(Liefde zelf in windstille algerustheid

Slaapt verankerd op haar spiegelbeeld)

Reikend naar de komende openbaring

Die zich langzaam uitspant als een tent

(Hart dat niets wil weten dan ervaring,
Ziel die 't zelfbeleefde alleen erkent!):

Neêr van zeniths maalsteen tinteltreemlen

Andre stelslen voor de' alommen dom

(Door het ruim van stervergruisde heemlen

Gaat een lichternis van zwijgen om):

Stilte blijft tot stiller stilte wassen

Buiten 't wisselspel van zon en maan

(Vloeit als langs geleidlijke terrassen

Naar een hellen omgaande' oceaan):

't Leven zelf wint daar zijn teêrste wende,

Tot zichzelf in zoetsten dool herleid

(Zaliger mag 't nergens zijn om te enden,

In zoo heldere verdronkenheid):

[p. 54]

 

't Antwoord, eer de vraag nog is geboren,

 

Vangt al vragen in zijn zwijgen op,

 

Eindlijk tot verstaanbaarheid te hooren

 

Als Gods onnaspeurbre harteklop....

 

 

 

Te verraden niet en niet te raden,

 

Tusschen ons zelfs een gemeen geheim,

 

Als de manna-stralende genade

 

Van het in den slaap gevonden rijm.

 

 

 

P.C. Boutens †