De Gids. Jaargang 106

[p. 129]

Gedichten

Vergeet-mij-niet

Er lag een dijk langs het water,
In de hellingen speelde en luwde de wind,
In 't vochtig lage groeide het fijnste kruid,
In de zon, op de dijk, in de harde windvlagen
Liepen twee meisjes vol plannen en zagen de vage
Verte van landen en woningen: nog hier, aanstonds
Weg van dit wijde en steeds ogen nodigende veld!

Zij namen afscheid, peinsden: toen wij kinderen waren
Zochten wij hier meest beminde der bloemen, de lieve
Vergeet-mij-niet. - Zie hoe zij welig nu oprijst in biezen!
Zij gingen trager, zeiden: juist hier en daarginds
Niet meer! - De droom-rode, de gele, de witte, al 't rijke
Gebloemte leek eigen wereld nu te bezitten, doch blauwe
Vergeet-mij-niet sproot uit zoete herinnering, koel-lavend.

[p. 130]

De twee

Twee wezens staan als kinderen, spel-verenigd, diep-gescheiden.
D'een denkt: iets vormen, iets doen worden, - en hijzelf
Wordt reeds, 't oog blij, geest rijpend. In de ander, mat
Van oog bij 't worden, laait een glinstering van geest
Op als hij plotseling denkt: werp neder! En
't Lijkt spel, vechtspel om kinderkasteel en reeds
Gerijpte liefde voor ding of mens. Geen kent zichzelf
Noch d'ander juist. Want woede, en drift van pret en
't Overslaan van felle kleine vlammen uit het hart
Van d'een naar d'ander, dat tot vreê in de natuur
Leidt, vaagt de eerste zuivre duidlijkheid. Dan
Volgt een immer nieuwe groei van tweespalt, immer
Warrige vreê van grijpstruiken met bloemen, die hen
't Leven steeds verwarder, steeds vergroot doen schouwen.
Spelend wisselen zij schijnbaar van aard, zij doen
Elkander na. En wie zij zijn is 't weten van een
God alleen. Een tovenaar heeft die twee bij bouw
Van wereld, bij het rustloos worden en verworden
Saam geschapen. D'een het beminde kind van zachte
Krachten. D'ander gevaar, rood in drift, zwart in haat en
Lust. In één hart soms verankerd beide. Steeds de twee
Verwisselbaar door toverij van spel en liefde.

Nine van der Schaaf