De Gids. Jaargang 106

[p. 65]

Gedichten

Elegische mijmerij

I

In de lente word ik beproefd,
veel dieper dan in de winter,
want de winter gaat mij niet aan
dan dat ik hem moet wederstaan;
aan die weerstand merk ik mijzelf
in het werk, want dit is de tijd,
in een huis vol gezelligheid
en binnen mijn rustig gewelf;
maar de lente brengt mij in druk,
al bedenkt men dat het niet hoeft
nog zwarigheid na de winter -
ach, de winter was ik wel mans,
maar de lente is een geluk,
een wereldwijd land zonder schans,
oneindige ruimte, geen doel;
en dat had ik niet met mij voor,
zo weerloos te zijn en teloor
in zo'n onuitspreeklijk gevoel;
deze lente maakt mij bedeesd,
want onophoudelijk wint er
het rijk van een andere geest.

[p. 66]

II

Als een mens gelooft in de dood,
behoudt dan het leven nog zin?
het leven is evenwel goed,
wij hoeden het warm in ons bloed:
wie zuinig is heeft nog respijt,
en herstel van gebrek en sleet
is een orde waar men van weet
dat er niets duurt in eeuwigheid -
maar de eeuwigheid is zo lang
dat men kort bij haar blijven moet
daar men anders staat voor de dood:
en de dood is in het verschiet
als een verre man in zijn gang
op een enigszins vreemd gebied,
het schemert en soms lijkt het lief;
en dit geeft het leven zijn aard,
de wetenschap dat men vergaart
voor zichzelven en voor de dief;
de uitkomst is steeds even groot
want: de winst van het leven min
deze levensrest voor de dood.

[p. 67]

Ad effigiem resurrecti

Twee mannen droom ik wandelen voorbij,
de weg ligt helder naar een klein plantsoen,
een perk met gele bloemen tussen groen
en wolken, wit achter de bomenrij.

Zij houden als de kleur op een blazoen
de handen naast de waterkruik terzij:
er is iets bovenzinnelijks voor mij
in hun bevrijde nijging, loop en doen.

Alsof een ander door dit beeld ontroerd
het mij nu voortbrengt uit zijn hemelhoek
alwaar het spelend licht hem onderwijst,

zo zie ik het verrijzen als een doek,
en de bewogen hand die heeft volvoerd
Pasen te snijden in de gulden lijst.

H. de Bruin