De Gids. Jaargang 106

[p. 129]

Herinneringen

I

Ik hoorde naar het lachen van de andere, mijn zuster,
En vroeg: waarom wil je niet spelen, waarom
Trek je altijd een scheur in dat gazen gordijn,
Waarmee ik mij afsluit om vredig met jou alleen
Die mijzelf bent, mijn grillige en onbekende,
Geboeid te zijn, jij luisterend, ik luisterend,
In dit gazig omsloten kamertje, droef-blijde?

Wij waren kinderen, ik peinsde vaak alleen,
En neigde 'er toe voor vroeg gevonden dromen
De sterke wereld maar terzij te laten,
Dan drong het helle licht door een spleet,
En die mijn gezellin was, droomkind, lachte'en was heen.
Welke weg? Ik werd wakker en wenste die onzichtbare
Zweefwegen van droomkinderen dan niet voor mij,
Wenste het vochte gras en de blinkende bloemen
Tastbaar terzij van mijn voeten en het hardgetrapte
Pad door het erf beging ik, waar aan het einde
Een huis steeg, het was morgen, de haan kraaide welvaren.

II

Hoe konden de mensen in sloppen en stegen leven?
Ik wist het. Ik borg in mij een oud ervarene,
Ik was dikwijls gevlucht en ook kende ik andere
Vluchtlingen, gedreven naar armoe. Het lichtloze bestaan
Had ik aldus gevonden. Het lichtloze is te groot
Om het ooit te vergeten. Het hart, soms gevoelloos,
Draagt als een gewende last deze veelheid, de ikheid
Beweegt zich bij zijn nevelige grenzen, - heerst hij?

[p. 130]

 

Heerst het omgevende? - Wordt dit leven

 

Reeds onafzienbaar van bedrukte, half vergeten dagen

 

Nog een bekoorlijke reis? Daarom toch fonkelde

 

Blij licht in de weiden, daarom werd het hart

 

Zo snel en herhaaldelijk getroffen door heimelijk

 

Of uitbundig teken van vreugde in grauwe tijden?

 

 

 

III

 

 

 

O herinnering van die eenzelvige reisdagen,

 

Van vergezicht in 't laag landschap, van spiegeling

 

In vlak water en het ademend zelf opgenomen

 

Als een wolk in het ruim, zwevend in blauwe verte,

 

En schaars, aan het eind van de reis, vond ik goede bekenden,

 

Als ik een hand drukte werd ik mij sidderend bewust

 

Van hoe ver en onzegbaar een droomland der wolken

 

Ik aankwam, mij pijnde vriend'lijke verwondering;

 

Van d'eene tot d'andere hoorde'ik de woorden als kleine

 

Sleutels die 't hart openen, ik zweefde'in mijn zwijgen.

 

 

 

Ik week uit in vrijheid en beleed in het hart,

 

Beleed aan de wereld, de drift naar vereniging

 

In liefde, in kameraadschap. En heb gevonden

 

Betovering van beminde mensen die tastbaar

 

Niet bestonden. En heb verloren zo hier en daar

 

De bestaanden, doch deze smartekolk

 

Is nu haast gesloten, er blijft in de diepte

 

Nog soms het geruis van overgroeid verdriet,

 

Natuur overspint ons met nevelige jaren,

 

Wij worden haar stervende kinderen, op onze reis

 

Komt de wondere verandering: het schijnbaar einde.

 

 

 

Nine van der Schaaf