De Gids. Jaargang 106

[p. 1]

[Tweede deel]

Gedichten

In de trein

Gedoken in een hoek,
te murw om nog te klagen -
in de oude donk're doek
van de moeheid gehuld,
en niets ter wereld meer dat mij vervult,
dan die orgeldeun uit de dagen
toen wij elkaar nog zagen.

Waar bleef zij? in de stad
wou ik het niemand vragen;
alsof ik haar vergat
sprak ik met wie haar kent;
maar in mijn ooren zeurde zonder end
die orgeldeun uit de dagen
toen wij elkaar nog zagen.

Naar mijn oud kustgehucht
en het bed waar wij lagen
voert mij de trein terug,
de verduisterde trein,
die dof en uit den treure het refrein
dreunt van die deun uit de dagen
toen wij elkaar nog zagen.

Waarom moest het zoo zijn,
en moet ik dit verdragen
in de trein, in de trein?
Ik vrees, dat zelfs de zee
mij niet meer weg zal redden uit het wee
van die orgeldeun uit de dagen
toen wij elkaar nog zagen.

Sociale idealisten

[p. 2]

 

Zij weten vast en zeker

 

hoe alles goed zal gaan.

 

Zij laten bed en beker

 

leeg en vergeten staan.

 

 

 

Door droge lippen drukken

 

Zij zich glashelder uit.

 

Hun droom kan niet mislukken:

 

Vooruitgang is hun bruid.

 

 

 

Ik zie, waar ze op een rij staan

 

als eieren in hun rek,

 

Verlaine aan hen voorbijgaan,

 

momp'lend, door een poel drek.

Verzoening

Al houden enklen het u na, dat gij
hen verzen afnaamt, weggaande van mij
bij bliksemlicht, elks oor doof, blind elks oog,
dien onweersdag, en niets mij meer bewoog
dan oude koningen om tot zang te maken,
helmen en zwaarden, half vergeten zaken,
die nog van u leken.... maar kom nu weer
buiten, want de wereld leeft weer als weleer -
Laat ons al lachende, weenende, in den wilde
kronen wegwerpen, helmen, zwaarden, schilden -
Maar lief, omklem mij dicht, sinds gij verdween
verkilt dor denken mij tot op het been.

(Naar W.B. Yeats: Reconciliation)

A. Roland Holst