De Gids. Jaargang 106

[p. 137]

Verzen

De vogel

Kwam een vogel gevlogen
in de pracht van zijn vlucht, -
waar zijn wieken bewogen
lag er kleur in de lucht.

Kwam een vogel gevlogen
en mijn hart boog zich neer:
- wat mij zóó heeft bewogen,
laat het stem krijgen, Heer.

Kwam een vogel gevlogen
over water en wei;
in het licht van mijn oogen
streek hij neder bij mij.

[p. 138]

De bijen

Purpureosque metunt flores et flumina libant.
Vergilius.

De donk're bijen brommen om de korven
waar bij de schuur de oude linde staat, -
ik denk aan de arbeid in de korf geborgen,
het langzaam groeien van de honingraat.

En wéér op deze plek - als zóóveel dagen -
bestormt mij plotseling een overvloed
van beelden, zóó in lichtglans toegedragen,
dat overstelpt ik de oogen sluiten moet.

Uren - terwijl de zoekende gedachten
zich allengs tot verbinding schikken gaan, -
de dag verstrijkt, het zwermen der bevrachte
gonzende dieren houdt gestadig aan.

Tot de avond invalt en ik neergebogen
mij dankend op den rijken dag bezin, -
doordringend komt een zoemen langs gevlogen,
een late bij keert nog ter korve in.

[p. 139]

De rit

De hooggewielde wagen
gaat door het spattend grint;
ik voel de korte vlagen
van ruimte, zon en wind

bij 't dravelingsche rijden
over de zware dijk;
de stroom is mij bezijden,
de polder ligt te kijk.

De spiegels van mijn oogen
staan open op het licht;
een jong en waaksch vermogen
is in mij opgericht.

En bij dit straffe draven,
der hoeven held're slag
ontspringen duizend gaven
den fonkelenden dag.

Feest is er in dit rijden
en lichte zegepraal, -
zóó wint mijn drift het wijde
en zóó wil ik mijn taal.

Ida G.M. Gerhardt