De Gids. Jaargang 106

[p. 134]

Gedichten

Aan de heerbaan

Aan WM.

De dag was een der laatste zomerdagen,
die bruin zijn en ons warm vertrouwd;
een gele vlam sloeg langs de rozenhagen,
de beukeblaadren werden goud
en in het woud hoorde men late vogels klagen.

Er trokken legertroepen langs de wegen
en een soldaat zong een weemoedig lied
en heeft een tijdlang in het gras gelegen.
De vis verschool zich in het riet;
de avond bracht een milde najaarsregen.

Vijf mijlen noordwaarts wordt gestreden
- een haastige koerier heeft het verteld -
en in de avond zeggen wij gebeden.
Er vliegen vogelzwermen over 't veld
en er zijn wagens door het dorp gereden.

Wij zitten rustloos in de nacht tezaam
en worstelen met slaap en dromen.
Riep buiten iemand onze naam?
Zijn er soldaten langs het huis gekomen?
De een na d'ander luistert bij het raam.

Welk onheil brengt het morgenrood?
Misschien zijn onze troepen reeds verslagen.
Hoor, hoe de wind tegen het venster stoot
en hoe er paarden door het duister jagen.
O vriend, achter de heuvels danst de dood.

[p. 135]

Het angstig voorrecht

Achter uw vriendelijk comediespelen
zie ik uw haat, uw achterdocht en nijd,
zie ik de angsten, die ge wilt verhelen,
uw afgunst en uw minderwaardigheid,

uw wrang systeem van heersen en verdelen,
uw smal fatsoen, uw platte vrolijkheid,
uw redeloosheid en uw wettig stelen
en heel 't complexental, waaraan ge lijdt.

God heeft mij op mijn zwerftocht door dit leven
als een bijzonder voorrecht meegegeven,
dat ik den mens doorzie en schatten kan.

Maar wees niet bang, ik zal u niet verraden:
afzijds van uw gedachten en uw daden
speel 'k met u mee en walg ervan.

[p. 136]

September

Blond lief, de laatste gouden dagen
wuiven ten afscheid en wij achten 't niet,
de bomen en de struiken dragen
hun laatste tooi en in het riet
schuilen de vissen en hun trage
vinslag verraadt hen niet.

Het wordt nu tijd ons te bezinnen;
de bossen kleuren dieper bruin
en lila herfstasters beginnen
hun ijle bloeien in mijn tuin.

Het wordt nu tijd om te bedenken:
de zomer houdt niet eeuwig stand;
zij schonk ons al wat zij kon schenken -
de laatste gouden dagen wenken
en herfst komt reeds in feller kleuren drenken
de bloemen van dit dierbaar land.

Koos Schuur