De Gids. Jaargang 106

[p. 69]

Twee Kinderen

Wat blijft er van het hooge vuur,
wat blijft er van omarmen?
Een kind - en men betaalt het duur -
om d'ouderdom te warmen.

Wanneer ik van het witte bed
't gordijn terzij kom schuiven,
zie ik ze liggen onbesmet,
haast zachter dan twee duiven:
Elisabeth en Carolien,
twee sterren in de nachten,
twee snelle schaduwen misschien
op 't zeil van God's gedachten.
Zij halen adem als de zee,
zij droomen als de dieren,
zij varen met de wolken mee
en stroomen als rivieren.

Doch wat zij zijn in 't wereldplan
of achter blauwen aether,
wordt daar mijn hart geruster van
en hùn gesluimer beter?
Tot waar zij spelen loert de dood
en niemand waakt ten volle.
Waarom - als hij een kind ontbood,
dat hoepel, slee of tollen,
lichtzinnig met zijn vrinden mee,
te laat nog op wou rapen -
is het dat àndre, niet de twee
die hier zoo vredig slapen?

[p. 70]

 

Zij zijn gestrengeld in elkaar

 

en arm in arm gevangen,

 

één vloed van beider blonde haar

 

valt neer langs beider wangen.

 

Elkanders broosheid zoeken zij

 

nog in het onbewuste

 

en zochten zeker heul bij mij

 

als ik ze wakker kuste:

 

bescherming bij dat wankel riet,

 

door waaiend lot bewogen,

 

en stoorloos enkel in zijn lied,

 

eenzelvig opgetogen -

 

door 't lied gedreven van den haard

 

der kalm-gestreelde zinnen

 

en weder door het lied bewaard

 

voor menschelijk beminnen.

 

 

 

Een wreede zorg is 't vader-zijn

 

en niet te kunnen geven

 

dan blinde liefde, die met pijn

 

zich klampt aan 't heete leven.

 

De streng van 't vleesch bindt evenzeer

 

den vader als de moeder,

 

maar keert zijn geest in kindren weer,

 

de man wil te verwoeder

 

in zijne kindren voortbestaan

 

en door hùn licht behagen,

 

zijn eigen pad ziet hij begaan

 

met hunkeren en vragen.

 

 

 

Zooals de zwemmer, 's morgens vroeg,

 

zich in den stroom wil doopen

 

en zijne hand niet snel genoeg

 

het nachtkleed kan ontknoopen, -

 

zoo ongeduldig, onverheugd,

 

staat hij nog eens ten drempel

 

van zijn voorgoed verloren jeugd

 

en speurt naar d'ouden stempel.

 

Hij hoort der stemmen hoogen schal,

 

het juichen en het klagen,

 

hij streelt der haren losse val,

 

om hoofd en hals geslagen.

[p. 71]

 

Hij zoekt in oogen, die zoo teer

 

bewimperd kunnen smeeken,

 

hij neemt die handen, keer op keer

 

belijnd met eender teeken.

 

O diep en grondeloos geheim

 

van bloed en geest tezamen, -

 

is alles waanbeeld, alles schijn,

 

wie geeft ùw nachtmaal namen?

 

 

 

Twee kinderen in het witte bed,

 

twee kleine, zachte lijven.

 

O kon ik, door geen waan besmet,

 

in hen 't verlangen drijven,

 

dat somtijds, als de demon zwijgt,

 

den grond der ziel doet trillen,

 

totdat zij van een dorsten hijgt

 

dat niet meer is te stillen.

 

 

 

Jan Engelman