De Gids. Jaargang 105

[p. 235]

Verzen

Incantatio

Dansen, ach, wil ik: de meidorens geuren!
Lang, reeds te lang in vijfvenstrige zaal
Toefde ik waar meubels en stoffen verkleuren:
Leen mij nog éénmaal de lichte sandaal!

Weet gij den morgen, toen Gij de sandalen
Vondt in den nachtdauw op heimlijke wei?
Als waarmee Hermes de zielen kwam halen
Hadden zij vleugels aan iedere zij!

Vraag niet vanwaar. Als het Godlijk gebeuren
Ophoudt, verraadt het geen teeken of taal!
Leen mij nog éénmaal... de meidorens geuren...
Leen mij nog éénmaal de lichte sandaal!

[p. 236]

Herfst

Hoe kon ik ooit mijn ziel daaraan verzaden:
Het geuren van de blaadren: aardgeur stijgt
Uit drass'gen bodem op. De heide zwijgt.
Geheven takken vragen om genade.

Want ben ik zelf met al mijn levensdaden
Meer dan natuur waaruit geen vogel stijgt,
Mijn leven dat altijd te ontsporen dreigt
Meer dan een wolk met bliksemlicht geladen?

Ik weet mijn leven met dit landschap één.
De wind zet plotsling op: de takken kraken.
Nu waait de herfst zijn blaad'ren door mij heen...

Soms is het mij of 'k mijn Bestaan - van Steen
tot Plant en Dier - nog eenmaal door moet maken
Om hier te zijn, met herfstgeur om mij heen!

J.J. van Geuns