De Gids. Jaargang 104

[p. 2]

Een bede voor mijn dochter

Weer huilt de storm, en half verborgen in
de sprei onder de wiegkap slaapt mijn kind
zacht door. En niets, behalve Gregory's woud
en maar een kale heuvel, houdt
- of dak en hooiberg niet bestaan - de orkaan,
grootgebracht op de zee, meer tegen.
Om de oude nacht in mij gelegen
liep ik een uurlang biddend af en aan.

Ik liep en bad een uur voor dit jong kind,
en op de toren schreeuwde de zeewind,
en langs de zware stroom in de olmenrij -
onder de brug ook schreeuwde hij.
En in mij zag ik, wild van droom en wee,
op bezeten tromcadansen
de ophanden jarenschaar aandansen
uit de moorddadige onschuld van de zee.

Moog schoonheid zijn haar deel, maar zulk een deel
als niet elk's oog of - voor het spiegelbeeld -
haar eigen oog verdwaast, want zij wier maat
aan schoon dat deel te buiten gaat
verliezen, daar hun schoon zichzelve dient,
hun mildheid en misschien dat eigen
stil hartbetoon in zich toeneigen,
dat zuiver kiest, en vinden nooit een vriend.

[p. 3]

 

Helena vond het leven suf en bot,

 

en kreeg het later lastig door een zot -

 

en die Vorstin, die, vaderloos en aan

 

het schuim ontbloeid, haar gang kon gaan,

 

zij koos zich een krombeenigen smid tot man.

 

't Is rare sla waar mooie vrouwen

 

bij hun gebraden vleesch van houen -

 

de Hoorn des Overvloeds bederft ervan.

 

 

 

In hoflijkheid volleerd moge ik haar zien;

 

een hart wordt niet gevonden maar verdiend

 

door wie geen volmaakt schoon kreeg toebedeeld;

 

toch, wie de dwaas voor schoonheid speelt

 

wordt vaak door een aanminnige vrouw weer wijs,

 

en menig arm man, die blijft zwerven

 

en liefde in lust meent te verwerven,

 

geeft aan een vriendelijke lach zich prijs.

 

 

 

Zij worde een boom die in 't verborgne bloeit,

 

en met haar denken zij niet meer gemoeid

 

dan met de kleine vink, die zonder end

 

grootmoedig lied op lied uitzendt -

 

Zij jage nooit dan met een lach iets na,

 

en twiste nooit dan ten pleiziere -

 

Moge zij zijn als de laurieren

 

die in een dierbren hof geworteld staan.

 

 

 

Mijn geest, omdat de geesten en het soort

 

schoonheid waaraan ik steeds heb toebehoord,

 

nog maar arm bloeien, droogde sinds kort op,

 

maar weet toch, dat wel de ergste strop

 

van al hém trof, die zich van haat opvrat.

 

Is in een geest geen haat te vinden

 

dan kan geen toorn van de ergste winden

 

de kleine vink wegrukken van het blad.

[p. 4]

 

De kwaadste haat is wel de haat van 't brein -

 

laat meeningen door haar vervloekt dus zijn.

 

Zag ik de lieflijkste, die ooit den Hoorn

 

des Overvloeds ontsteeg, niet door

 

stijfkoppigheid dien Hoorn en al wat waar

 

en goed is voor wie zich verschansen

 

binnen hun stille zelf, verkwanslen

 

voor 'n oude blaasbalg vol kwaad windmisbaar?

 

 

 

Bedenkend dat, als zij geen haat meer duldt,

 

de ziel hervindt de oorspronkelijke onschuld,

 

en eindlijk leert dat zij is zelf-verrukkend,

 

zelf-verstillend, zelf-verschrikkend,

 

haar wil en zoete zin des hemels' zin -

 

kan zij, zou elk gezicht gaan blazen

 

van woede, of elke windhoek razen,

 

of blaasbalg barsten, toch gelukkig zijn.

 

 

 

Brenge haar bruigom haar waar een huis staat

 

waar 't al naar oud gebruik plechtig toegaat;

 

want met aanmatiging en haat wordt maar

 

gevent op straat als mindre waar.

 

Hoe dan in oud gebruik, in plechtige sier,

 

wordt onschuld, wordt schoonheid geboren?

 

Plechtigheid is een naam voor de rijke horen

 

en oud gebruik voor den breeden laurier.

(Naar W.B. Yeats: ‘A Prayer for my Daughter’)

A. Roland Holst