De Gids. Jaargang 104

[p. 1]

[Vierde deel]

Bij den dood van Dignate Robberts' moeder, een Zeeuwsche vrouwe

Nooit viel een blad, voordat het door de dauwe
bepareld werd en schaduw gaf. Gestorven
is nooit wie ièts dat schoon is heeft verworven,
hetzij in vers of simpel liefde, vrouwe.

En heilig is, wie moeder was: en rouwen
w'om heiligen? De blaren zijn verzworven,
vergeeld over de aarde heen, gekorven
met moederwijding was haar aanzicht, vrouwe.

Maar altijd zal de dauwe zilveren,
en zal er schaduw zijn, en ook haar wezen
zal met de dagen niet verschilferen,

de winter laat ons naar den zomer schouwen,
door dood kan enkel 't leven lèven wezen,
wat was, zal schooner zich ontvouwen, vrouwe.

Jacques Idserda