De Gids. Jaargang 104

[p. 102]

De stroom

Vier dagen al duurde de strijd.
In bittere verbetenheid
werd van weerskanten om de stad gevochten.
Dan golfde de aanval aan over de brug,
en dan over het eiland weer terug,
heen en weer tusschen de oeverbochten.
Dat kostte op den duur te veel bloed.
Te lang zagen zich opgehouden,
die elken tegenstand doorstooten zouden:
de mariniers vochten te goed.

Toen zijn de vogelen des doods gekomen,
in wijde vluchten dicht opeen,
of drie aan drie, of een voor een,
en hebben, wat hun werk is, ondernomen.

't Waren de wijken van het binnenste kwartier,
die het vooral ontgelden moesten.
De wegen van het levendigst vertier
trok vliegensvlug het brandspoor af.
Huis aan huis viel en werd te vaak een graf.
Maar één ding was niet te verwoesten:
de in de zon stralende rivier.

Door niets gewond, in niets gestoord,
komt zij tusschen hare oevers aan gedreven.
Ze drinkt het licht, ze doet het leven,
ze draagt het door het landschap voort.

[p. 103]

 

Diep uit Europa's sneeuwen hart

 

bergt ze in haar schoot deze twee gaven:

 

de koelte, daar wij lijf en geest aan laven,

 

de kracht, die elken weerstand tart.

 

 

 

Van ongerepte hoogten kwam

 

zij tot ons afgedaald, met de arbeidsdrift geladen,

 

die ze uit doet breken aan de kaden,

 

zij, 't leven zelf, het bloed van Rotterdam.

 

 

 

Door alle havens en kanalen

 

dringt zij tot in het ingewand der stad,

 

om al, wat deze noodig heeft, al wat

 

ze ontvangt en afgeeft, aan te brengen en te halen.

 

Ze draagt het uit tot in de zee,

 

ze draagt van Holland's licht verzadigd,

 

dat met zich in de wereld mee.

 

 

 

Daar ligt zij, gaaf en onbeschadigd,

 

ons onveranderlijk bezit.

 

Wie, zoo hij wilde, ontneemt ons dit?

 

Wat ook het noodlot mocht vernielen,

 

hoe snel, hoe hard zijn slagen vielen,

 

wat is, hetgeen zijn hand ons deed,

 

bij wat het ware, als ook zij schade leed?

 

 

 

Onschendbaar stroomt zij voort, en geeft

 

den moed ons, zelve van zoo ver gekomen

 

en naar zoo ver bestemd, ook onzen droom te droomen

 

van zegevierend licht, een werklijkheid ontnomen,

 

die zooals zij elke verwoesting overleeft.

 

 

 

Jan Prins