De Gids. Jaargang 103

[p. 133]

Sonnetten

Als een prinsesje van Velasquez treedt
Zij tusschen 't zwartgerokt orkest naar voren,
Het bruine haar lang vallend over de ooren,
Heel rank in 't gele, fijngeplooide kleed.

Prinsesje van Velasquez. Maar háár wacht
Niet een dier koningen van verre landen
In 't oud paleis waar steeds de luchters branden
En dienaars rondgaan in verjaarde dracht.

Gelukkig is haar jeugd door andre dingen
Omringd dan overleefde koningspraal.
Haar vingers zijn te licht voor pronk van ringen.

Toch: kind en heerscheresse met één maal
Ook Zij: wanneer in de ademlooze zaal
Haar zuivere viool begint zijn Zingen.

[p. 134]

Holland.... Amsterdam....

 

Wanneer gij thans, wellicht om mij te ontvluchten,

 

Gewikkeld in uw mantel van brokaat,

 

Gaat naar het land welks taal gij niet verstaat

 

En dat u slechts bekend is bij geruchte:

 

 

 

Denk dan nog dikwijls aan onze avondluchten,

 

Hoe 't al opeens vol donkre wolken staat,

 

En de landouwen in hun schoonsten staat,

 

Bezaaid met dorpen, hoeven en gehuchten.

 

 

 

Denk dan nog dikwijls. Want dit land verdient,

 

Dat gij het trouw blijft, zij het in gedachten;

 

Wie 't eens bezocht heeft blijft het altijd vriend.

 

 

 

Denk dan daaraan - maar meer nog aan de grachten

 

En torens dezer stad: welk vreemdling wien 't

 

Niet heugt hoe stil daarover viel het nachten?

[p. 135]

Venetiaansche nacht

 

Door het nachthuis gaat mijn dwalen

 

- Buiten ruischen de kanalen -

 

Deuren zie ik open staan:

 

In de kamers woont de maan.

 

 

 

In de zalen, achter zuilen

 

Schijnt zich schaduw te verschuilen

 

Als ik binnen kom. De vloer

 

Heeft den glans van paarlemoer.

 

 

 

In dit oud paleis der Dogen

 

Is sinds eeuwen niet geleefd:

 

Waar de dansers mogen wezen?....

 

 

 

Luchters hangen van de hooge

 

Koepelzoldring. Zacht omzweeft

 

Mij de geest van Veronese.

[p. 136]

Najaar

 

Hoe heerlijk is 't een herftdag om te hangen

 

In 't vochtig park, te staren naar de lucht

 

Die telkens somber wordt door wolkenvlucht -

 

Maar altijd weer op 't laatst de zon te vangen!

 

 

 

Hoe zalig is 't naar het geluid te luistren

 

Der boomen die zich reppen heen en weer

 

En uit te gaan in 't onheilspellend weer

 

Wanneer de najaarsstromen zich ontkluistren.

 

 

 

Hoe goed is 't ook, te wachten op het uur,

 

Dat in de kast, bestrijkend heel den muur,

 

De boeken, die den zomer lang er sliepen,

 

 

 

Ontwaken: bij den rooden gloed van 't vuur

 

En wijnglans in het glas - zich te verdiepen

 

In Casanova's laatste avontuur!

[p. 137]

Vervulling

 

Gij klaagde 't vaak: dit alles heeft geen doel,

 

Het leven is een zinneloos gebeuren.

 

Het nuttigst werk is nog: den wijn te keuren

 

Die klokkend vult de roemers, groen en koel,

 

Of wel: nadenkend, los van het gewoel,

 

Zich te verliezen in der tuinen geuren.

 

Als was de dag vol noodlottig gebeuren,

 

Zoo is 't ontwaken droef van voorgevoel.

 

 

 

Doch in den loop des daags, als eenmaal de uren

 

Zich vullen en 't geluk der avonturen

 

Nog altijd blijkt te zijn op onze hand,

 

Wordt in de ziel het wonder weer voltrokken:

 

De morgen-nevelen zijn opgetrokken

 

En schoon en stralend ligt het wijde land.

 

 

 

J.J. van Geuns