De Gids. Jaargang 103

[p. 181]

Gedichten

Gij kunt u niet meer verweren
Tegen den tijd,
Uw onmachtig dreigen
Kan niets meer bezweren -
Hoofd en handen neigen
Aan de tafel waar gij neergezeten zijt.

Toch wilt gij de schaduw keeren
Die nader glijdt,
Wijl uw hart de eigen
Stilte niet kan leeren -
Klok en kamer hijgen
Maar de spiegel spiegelt uwe eenzaamheid.

Zult ge nog antwoord krijgen
Wie zijt gij?

[p. 182]

Boerderij in den herfst

 

Duister - de nacht ruischt van den regen,

 

De winden gieren de tochtgaten uit,

 

Bespringen de luiken en schuren zich tegen

 

De vensters - doodlijk ontsteld roover en buit.

 

Ze slingeren zich in de wingerdranken

 

Tuimelend, stijgend als een vleermuis;

 

Gillen langs goten, in binten en spanten

 

En hangen zich sidderend vast in het huis.

 

 

 

't Weerlicht sproeit violet den horizont onder

 

Terwijl de donder kort ketst -

 

Het koren kreunt zwaar op de zolders,

 

De zomer valt neer op 't dood nest.

[p. 183]

Kleine elegie

 

Het kind heeft met den dood gespeeld

 

Aan 't stille water waar wij niet komen,

 

Donker drijven vogels boven boomen

 

En de blaren zijn vergeeld.

 

Het kind lacht naar zijn evenbeeld

 

- De tweelingbroeder van zijn droomen -

 

Blij is het op hem toegekomen,

 

Hebben zijn handen hem gestreeld.

 

De dood heeft met het kind gespeeld.

 

 

 

Finus M.P. Oosterhof