De Gids. Jaargang 103

[p. 41]

Tot zwerven weer gedreven

Dit is het langverhoopt geluk: te leven
in ongedeerde vreugd met vrouw en kind,
de vrede, die de langgedreevne vindt,
de goede vrede, in vers na vers herschreven.

Tot op een avond bloesemgeur, gedreven,
gedragen door een zoele Zuidenwind,
het hart opnieuw tot avontuur verblindt,
dat sterren in het spieglend water schreven.

Dan breekt de avondvrêe, de kamerwanden
wijken, verijlend in een ijl verschiet;
en van zijn vrouw en kindren ziet hij niet
het stil gelaat, de trouwe, jonge handen.

Want van herinn'ring is de pijn gebleven,
in schijn gestild door trouw van vrouw en kind,
en 't wankel hart, dat zijner jeugd bezint,
wordt, zwervensmoe, tot zwerven wéér gedreven.

Vic. Reinders