De Gids. Jaargang 103

[p. 39]

Hoogtezon

Er valt een deur dicht en de non,

de kleine non met het devoot gebaar,

zij regelt nog wat aan de hoogtezon,

wendt zich dan af en ademt zwaar.

‘Ze zeggen, 't is zulk heerlijk weer,

net zomer nog....’ Het lijkt een zucht,

maar 't is een schreeuw met telkens meer

echo's, waar mijn hart voor vlucht

in wanhoop, want hoe vind ik 't woord

dat met dit ultra-violet verzoent

haar, wie verboden pracht bekoort,

aarde in herfst, waar nog de zomer groent.

Mijn vleugje ‘Narcisse Bleu’ stijgt tot

een wolk van lentebloemengeur,

't beloofde land vol zon, o God,

flitst langs de open hartedeur.

En o, of alles samenspant,

nu ik de zomer loochnen moet,

vlamt schuldig aan den witten wand

en rood als bloed, mijn zomerhoed.

Sept. 1938

Agatha Seger