De Gids. Jaargang 102

[p. 42]

Gedichten

Natuur

In 't land van blonde heuv'len en van wouden
waar 't hert zijn dorst komt lesschen bij de spreng,
daar mag ik gaarne zwerven, uren, uren,
verheugd om wat ik zie en denk en voel.
Ik heb U altijd liefgehad, Natuur,
en immer mocht ik een geheimnis vinden
van luchten-kleurpracht, bloemen, water, steenen,
vogel of plant of van het windgeruisch.

'k Droeg altijd iets van 't wonder in mij mee,
want fijner leerde ik luist'ren, leerde ik schouwen,
en wijder werd mijn eigen binnen-wereld
waar alles zichtbaar wordt wat ééns ik zag
en waar de fluisteringen en gebeden
als melodieën door mijn wezen gleden.

[p. 43]

Ossenspan

Als in de huizen zijn de lampen aan
en 't oud, mooi stadje rust in avonddroomen,
dan zie ik soms een laat span ossen komen.
met kalmen stap vóór 't voertuig op de baan.
Zoo zullen vaak nog door den avond tijgen
die groote, zware beesten, met den kop
in 't sterk gareel, de breede horens òp,
zoo gaan zij stadig schom'lend voort en zwijgen.

Het stadje lijkt een sprookje uit ouden tijd,
het liedje van een horen heeft geklonken,
maar nu is alles weêr in rust gezonken,
erinn'ring bleef aan zingens-teederheid.
Wij zitten op een bank, 't laatst ossenspan
verdwenen is met wagen en den man.

[p. 44]

Geitjes

Ik zie de geitjes langs het bergpad dalen,
nu 't avond worden gaat, zij komen aan
achter elkander en geen blijft meer staan
om snel wat planten naar zich toe te halen.
Ik zag ze vaak bij 't langs de bergen gaan,
wanneer ik langs de helling liep te dwalen.
Vroeg togen ze uit te morgen, als ging stralen
de schoone zon, maar nu is 't àl gedaan.

Zij hooren thuis in 't land van bergen, vlieten,
o mocht ik nu op saêmgevoegde rieten
fluiten een avondzang als Pan bij 't vee,
maar stil de Ardenner-geitjes loopen verder
naar wil en wenk van hunnen trouwen herder
en naar ze kijkend loop ik zwijgend mee.

Joannes Reddingius