De Gids. Jaargang 100

[p. 131]

Escuriaal

Eenzaam gebouwd, als huizen voor melaatschen,
Ligt tusschen heuvels het Escuriaal
Met zijne torens en zijn binnenplaatsen
En breede gevels, zwijgend, zonder praal.
Woont nog de geest van wie dit huis deed bouwen
In zelfden ijver als die zijn door jicht
Gekromde vingers zich om 't kruis deed vouwen -
In deze kamers met het spaarzaam licht?

Hij lachte nimmer en hij sprak slechts zelden
Want zijn bevelen gingen schriftlijk uit.
Behalve als bij de Mis de knapen schelden
Verschrikte hij van het geringst geluid.
Hij at alleen en als de dienaars doken
Met volle schalen uit de kelders op,
Zag hij hen aan alsof achter hen spoken
Waren of 't grijnzen van een duivelskop.

Hij was vroeg oud. Hij had vroeg witte haren.
Ja, was hij niet een grijsaard steeds geweest?
Maar zij was blond, maar zij was vijftien jaren -
En was niet vroolijk op hun bruiloftsfeest:
Elisabeth, de derde zijner vrouwen.
En zijne vrouwen stierven allen vroeg.
Zijn leven was haast een gestadig rouwen
Om wie men jong in de gewelven droeg.

[p. 132]

 

Zijn meeste zonen groeiden niet tot mannen.

 

Den kleinen kisten gaf hij 't laatst vaarwel.

 

Toch zag men nooit de smart hem overmannen

 

Bij 't knielen in de duistere kapel.

 

 

 

Eenzaam gebouwd, als huizen voor melaatschen,

 

Ligt tusschen heuvels het Escuriaal

 

Met zijne torens en zijn binnenplaatsen

 

En breede gevels, zwijgend, zonder praal.

 

Woont nog de geest van wie dit huis deed bouwen

 

In zelfden ijver als die zijn door jicht

 

Gekromde vingers zich om 't kruis deed vouwen -

 

In deze kamers met het spaarzaam licht?

 

 

 

J.J. van Geuns