De Gids. Jaargang 99

[p. 33]

Ballade van het berouw

 

Ik heb zoo menigmaal berouw

 

Versmoord, en 't maar op een accoord

 

Gegooid, met God en d' erven.

 

Al wist ik ook maar al te wel

 

Dat men met zulk een kinderspel

 

Niet klaar is om te sterven.

 

Zoo leerde ik goed: wie dit versmoort,

 

Het woekert dieper in hem voort

 

Het brandt hem in zijns harten grond

 

Als zout brandt in een wond.

 

 

 

Het kwaad straft met zijn eigen staat,

 

Daarvan is geen genezen

 

Dan enkel dit wrang bitter kruid

 

Berouw, dat drijft het ons weer uit

 

En doet het ons meer vreezen.

 

Zijn zonde heeft een iedereen

 

En ieder doet zijn kwaad.

 

Maar wie berouwen buiten sluit

 

Het brandt hem in zijns harten grond

 

Als zout brandt in een wond.

[p. 34]

 

Of men zich zelven nog zoo schaadt

 

Dat is het ergste niet.

 

Maar als men aan een ander ziet

 

Hoe hem ons kwaad brengt tot verdriet,

 

Dan kent men eerst het kwaad.

 

Dat men het liefste wat men heeft

 

Besmet, en van zijn ziekte geeft

 

Die men verbergt en haat,

 

Dat brandt tot in des harten grond

 

Als zout brandt in een wond.

 

 

 

Gij, die de wereld levend houdt

 

Met bitter kruid en brandend zout,

 

Ge ontslaat ons niet van zonden,

 

Maar leert ons met den smaak van 't kwaad

 

Waaruit het goed berouw bestaat;

 

Dit hebben wij gevonden:

 

Men leert eerst uit berouw dat leeft

 

Wat of Gij aan de wereld geeft

 

Die kent haar kwaad in 's harten grond

 

Als zout brandt in een wond.

 

 

 

J.W.F. Werumeus Buning