De Gids. Jaargang 99

[p. 39]

Ballade van den merel

Mijn God, gij die de wereld vol van bloemen
En zon en licht en vreugde hebt gemaakt,
En mij om u dit alles op te noemen,
Of ook het water tot de lippen raakt, -
Is het omdat wie in een cel gezeten
De zwaluw met meer heimwee nestelen ziet,
En dat alleen wie daar zijn brood moet eten
Met muizen deelt, tot troost in zijn verdriet?
Is het daarom, dat als de ploeg den akker
Ge mij verscheurt, en houdt mij altijd wakker,
En zendt mij, als het raam des morgens blinkt
Den merel, die zijn lied al eeuwen zingt?

Mijn God, gij hebt het alles zelf geschapen,
Vuur, bloemen, vogels, wijnrank en de vrouw;
Waarom, terwijl ik niets dan zacht wou slapen,
Houdt gij mij als een beest in 't halstertouw?
Waarom sta ik ter markt voor ieders oordeel,
Waar ieder mij van iedere kant beziet,
En zingt de merel, zonder leed of voordeel
Wat hij van u weet, en de menschen niet?
Zoovelen hebben niets van u gevonden!
Ik, en de vogels die u loven konden,
Waarom geeft gij òns deze wereld niet.
Waarom vergeeft gij ons de wereld niet?

Mijn God, gij die de vlinders en de vrouwen
Gemaakt hebt, en het blauw vergeet-mij-niet,
Ik zocht u daarin, moet mij dàt berouwen?
Ik zocht toch enkel maar een beter lied.

[p. 40]

 

Die zongen, 't scheen mij dat zij weinig prezen,

 

Ik heb uw dichters voor en na gelezen,

 

Ik zag naar hen, en zag uw rechters niet.

 

En ik zal altijd als de merels wezen,

 

Alleen, een veilig nest, dat ken ik niet.

 

Ik ben van zelf de wereld ingevlogen

 

Ik heb gezocht, en ik ben vaak bedrogen,

 

Alleen, waarom dat was, ik weet het niet,

 

 

 

Tenzij dat ons geslacht, van hen die zingen,

 

Ter wereld altijd als de merel is

 

Zingend en stervend, en de stervelingen

 

Voorzingend hoe dat niets en alles is.

 

Wat komt een dichter meer of minder er op aan,

 

Gij hebt profeten in het vuur doen staan.

 

Gelijk het vuur loeit en de hagel slaat,

 

Gelijk de sneeuw daalt en de maaier gaat

 

Gelijk de wereld zon en steenen is

 

Zoo gij, die licht zijt, en zijt duisternis

 

Als ik iets was, een merel was ik u.

 

Het gaat voorbij; 't is beter dicht bij u.

 

 

 

Zwarte prins merel op den groenen stam,

 

Wat weet gij dat de wereld nimmer leert,

 

Tenzij dat uit uw keel de nieuwe vlam

 

Iederen dag een nieuwe wereld eert?

 

Al is het dan, dat God, die alles schiep

 

Ons vroeger dan de anderen wakker riep

 

En sneller dan de anderen doet sterven,

 

Wie eenmaal tusschen lelien sliep

 

En Gods naam zoo vol vreugde riep

 

Als ik in mijns liefs armen

 

Wat hoeft die nog erbarmen?

 

Die kan de wereld derven. -

 

 

 

J.W.F. Werumeus Buning