De Gids. Jaargang 99

[p. 64]

Verzen

Hoc Tempus

I

Een bittre troost, een kiemend voorgevoel
Leidt ongedelgden lust naar 't dichtbij wenkend doel
Van het eendrachtig leve' en dood verzaken
Om 't zelfvergetel opgaan in 't gewoel.

II

Bevange' in twijfel over de ophanden
Met stelligheid voorspelde wereldbranden
En ondergangen, houd ik pijl en boog
Alsnog gevechtsklaar in mijn beide handen.

III

Zoo onophoudlijk werd het eind gemeld
En 't dreigend vonnis zoo herhaald geveld,
Dat elk besef van eer en onderscheiding
Wordt uitgedoofd in noodweer en geweld.

[p. 65]

Finis Vitae Consolatio

Het nu verouderd hart, verzadigd en ervaren,
Slaat langzaam verder met zijn laatsten moed
En houdt zich nauwlijks staande in den vloed

Der jaren.

Alleen het heimwee naar het vroegst geluk
Zingt nog zijn lied en speelt zijn parten.
Meedoogenloos en wreed speelt het de harten

In 't einde stuk.

Zomers en herfsten zijn ontkleurd. De winter
Met zijn streng regiment en bindend ijs
Sluit hart en zinnen saam. Een nieuwe wijs

Begint er.

Een nieuwe wijs van 't alleroudste lied:
Wij allen staan alleen, naakt en verloren.
Als ons 't bevel bereikt, hoore' onze ooren

De stem al niet.

Maar verder wijkend in den zwarten nacht
Gaat ons het licht op van twee diepe oogen.
In vreemd vertrouwen, tot geluk bedrogen,

Sterft elke klacht.

D.A.M. Binnendijk