De Gids. Jaargang 98

[p. 271]

Gedichten uit ‘Een winter aan zee’

Nergens dan in dit huis
leeft haar stem na: beneden
in 't vuur en het gesuis
van stilte en geesten; boven
om het bed in de oude eeden
nog. Overwintrend werkt
het hart, tot dit gelooven
en het streng brein beperkt.

[p. 272]

2

 

Ze ontwaakte: op de nog leege

 

zee van haar oogen ging,

 

voormalige verten tegen,

 

ik scheep naar dat weleer

 

van heil, en plotseling

 

- maar nu achter schuimranden

 

des doods - lagen daar weer

 

de vergeten eilanden.

[p. 273]

3¹⁾

 

Wat wil de onzalige maan?

 

Reeds werden er heillooze

 

droomschepen - af en aan

 

kruisend, de kust belagend -

 

gemeld. Van de onzen kozen

 

geen nu meer zee. Elk wacht,

 

bang hoe de dag zal dagen....

 

Wat wil de maan vannacht?

1) Hoewel het verleden jaar reeds in ‘De Gids’ verscheen, wordt dit gedicht, thans als noodwendig voor het volgende, nogmaals geplaatst.

[p. 274]

4

 

Bijgelicht door de blijde

 

haat der maan, zeilden ze aan,

 

zingende: van vlakbij te

 

zien hoe dat lied ons zou

 

vernielen, te volstaan

 

daarmee.... zulke vijanden

 

(vreemde volmachten trouw)

 

zien er van af te landen.

[p. 275]

5

 

Zij voorspelden mijn lied

 

ijl einde in leegte en koude -

 

Maar zij begrijpen niet

 

wat heimwee kan: tot wonden

 

verhevigt het verouden

 

oog en oor, en brandschat

 

de taal, om te doorgronden

 

wat de wereld vergat.

[p. 276]

6

 

De stilte binnen spant

 

samen met den wind buiten.

 

In de wereld beland

 

- waaraan wij ook ontkwamen

 

en wat we ook buitensluiten

 

of verzwijgen - aldoor

 

weer onderwerpen ramen

 

ons aan een oud verhoor.

[p. 277]

7

 

Der kimwolken bergketen

 

ten voet, ligt het oud rijk

 

ondergesneeuwd. Vergeten

 

raakte 't breed wegenkruis -

 

Doch velen, nu de omtrek

 

tot witte stilte ontvolkte,

 

verdiepen, binnenshuis,

 

zich in dat randgewolkte.

[p. 278]

8

 

Ingekeerden voorzagen

 

de onheilen: toen geen volk

 

meer van God bleef gewagen,

 

dwong oorlog, geest na geest,

 

de zienden onderwolks

 

af in der steden kolken,

 

waar enkel heimwee leest

 

wat noodlot zal vertolken.

[p. 279]

9

 

Zij heeft op deze plek

 

het hart bewereld. Rond dit

 

doorschenen woonvertrek

 

- kamer van inkeer, nest van

 

heimwee - legert, voorkondigd

 

beleg, thans doodlijk heil.

 

Verhevigd, gehuisvest in

 

ijlte, beid ik mijn deel.

A. Roland Holst