De Gids. Jaargang 98

[p. 314]

Gang naar het kerkhof

Wij gingen naar het kerkhof langs het water
En op het water lag alleen maar zon.
't Was winterdag, maar om ons heen begon
Iets blij's te fluistren over 'n warmer ‘later.’

Het gras lag rijpbedekt naast onze voeten,
Rechtop stond achter ons de luide stad
En riep ons toe, of wij niet wisten, dat
Men nooit aan dooden oude schuld kan boeten.

Wij liepen langs de gladgeharkte paden
En lazen hier en daar in grijzen zerk
Van wie voorbijgegaan was, 't levensmerk,
Dat door den kouden steen ons werd verraden.

In de ongetooide boomen krasten kraaien,
Een rozeboompje stond verschrikt en naakt,
Tot lentevreugd nog niet opnieuw ontwaakt,
Verlegen over een oud graf te waaien.

Toen schikten vreemd-zorgvuldig onze handen
Wat bloemen op het koele vlak van steen.
't Werd stil om ons. We gingen zwijgend heen.
De stad lag in een roode zon te branden. -

A. Hendriks-Kappelhoff