De Gids. Jaargang 98

[p. 136]

Gedichten

De dagen tusschen Kerstmis en Nieuwjaar
Zijn van een druk, die niet meer is te ontvlieden:
Van al de ellende der vergane zwaar,
En zonder hoop op wat de aanstaande bieden.

En er is niets wat nog vertroosting heeft
Dan één gedachte in deze doodsche tijden:
Wat ook het latere te lijden geeft -
Al wat men leed kan men niet weder lijden.

Men staart door hoe lang al dezelfde ruit
Naar smeltend ijs en mist en grauwe landen;
Men doet het licht aan, sluit de wereld uit,
En voelt nog meer de klem der kamerwanden.

[p. 137]

Hun graven

 

Wat geeft het, of tusschen die twee steenen

 

De landen liggen, waaroverhenen

 

De winden waaien met den regen

 

Tot aan het eind van den leegen tijd?

 

Zij hebben elkaar niet meer te spreken,

 

Zij zijn elkander voorgoed ontweken

 

Naar waar de monden voor altijd zwegen,

 

Gevuld met stof en vergetelheid.

 

 

 

Wat geeft het? Wat geven tranen en kussen?

 

- Van hen en van allen, die even tusschen

 

Het duister van voor en van na dit leven

 

Tot lijden zijn naar het licht geleid. -

 

Zij zijn nu dooden en zij wachten,

 

Na onherstelbare dagen en nachten,

 

Wat aan de dooden nog is gegeven:

 

Een onverzoenlijke eeuwigheid.

[p. 138]

Een dag

 

Het zachte water trok aan ons voorbij,

 

Het oude water, een der elementen,

 

Hetzelfde van den aanvang aller lenten.

 

Wij stonden aan zijn oever, zij aan zij.

 

 

 

Wij waren stil, veerkrachtig en vermoeid

 

Van liefde en het verruischen van zijn vlagen;

 

Dezelfde van den aanvang aller dagen

 

Had onze warschheid eindelijk doorgloeid.

 

 

 

Wij dachten dit een eind van onze pijn

 

En dat het leven nu zijn greep zou slaken,

 

Dat het ons rustig en vervuld ging maken,

 

Zooals de weinigen, die gelukkig zijn.

 

 

 

En van heel dezen aanslag op den tijd,

 

Van al dit hunkren naar een levenswende,

 

Bleef ons alleen maar kommer en ellende,

 

Verraad en wrok en bittere eenzaamheid.

J.C. Bloem