De Gids. Jaargang 97

[p. 45]

Verzen¹⁾

Branding, die eeuwig op een doortocht wacht,
sloeg nimmer stiller dan voor deze stranden,
de kleine baai, waarin ik gisteren landde,
flonkert van lampen in den zomernacht.

Onder de maan door zeilt een sneeuwwit jacht,
aan beide masten hangt een ster te branden.
Muziek aan boord, een zachte sarabande,
een serenade aan den nacht gebracht.

Het schip zeilt verder en nu branden boven
de zee alleen de sterren en de maan,
de baai wordt donker want de lampen dooven,

ik hoor alleen de branding in den nacht,
zij breekt zoo stil, dat ik mijn hart hoor slaan,
branding, die eeuwig op een doortocht wacht.

1) Uit een bundel ‘Kleine Odyssee’.

[p. 46]

 

Hoe meer ik naar 't Zuiden zwierf,

 

hoe meer ik, steeds meer, ging droomen

 

van een die ik weldra verwierf

 

in een stad waar ik weldra zou komen.

 

 

 

Ik heb honger en hitte weerstaan

 

omdat ik haar zeer beminde,

 

omdat ik soms heb verstaan

 

dat ik haar in Florence zal vinden.

 

 

 

Nu loop ik met den zomerwind

 

alleen door Florences straten, -

 

nu weet ik dat 'k haar onbemind

 

reeds ergens heb achtergelaten.

[p. 47]

 

Toen ik vanmorgen wakker werd

 

omdat de zon mijn oogen raakte

 

zag 'k juist nog hoe een springend hert

 

zich pijlsnel uit de voeten maakte,

 

ik heb den langen dag gezocht

 

naar 't spoor van de gevlamde hinde,

 

nu weet ik: doelloos was mijn tocht:

 

als ik weer inslaap zal 'k het vinden.

[p. 48]

 

Twee meisjes vluchtten voor den warmen wind,

 

zij zochten naar de schaduw langs een kreek,

 

zij wasschen en zij spiegelen zich in

 

de waterbedding van een smalle beek.

 

 

 

Het roomgeel bloeien van de ronde linden

 

blaast door de lucht een zacht aanhoudend teeken

 

dat nu de milde zomer gaat beginnen,

 

zoo zoet of honingraten langzaam breken.

[p. 49]

 

Vanavond stroomt de Neckar bijna glad.

 

Muziek van lijsters, krekels, leeuwerikken.

 

De zwarte slakken zonder huis zijn nog op pad

 

langs 't lievevrouwebedstroo en de wikke.

 

 

 

De hemel, een ovalen groene schaal,

 

ving vonken van de zon, toch wordt het kouder.

 

De boeren gaan naar huis, één groet ons allemaal,

 

hij draagt een lange zeis over zijn schouder.

[p. 50]

 

Tusschen de prille bloei

 

wiegelt de blauwe lucht,

 

spinnetjes hebben vroeg

 

glanzende raggen geweven,

 

zoolang de lente bloeit

 

ben ik voor niets beducht

 

dan voor het glanzend rag,

 

herfstig in mijn wieglend leven.

[p. 51]

 

Vrouw, o moeder, Uw zoomen

 

ritselen van anjelieren

 

samen zijn wij gekomen

 

als twee regenrivieren,

 

onwetend waar zij monden

 

lig ik in het donker verloren

 

zoo innig met U verbonden

 

of ik nog niet werd geboren.

Eric van der Steen