De Gids. Jaargang 97

[p. 402]

Gedichten uit ‘Een winter aan zee’

Dien avond kwam hij weer,
de arme wind, de oude marskramer.
Ik schrok op: aan de deur
stond hij en had gestommeld,
de eenzame.... nog eenzamer
dan wie, bij de eigen schouw
wezenloos ingedommeld,
rust vond, haar beeld ontrouw.

[p. 403]

II

 

Haar niet meer bij mij zijn

 

lijkt, wordt het mij gegeven

 

de eenzame zonneschijn

 

van de ziel in te loopen,

 

een weldra opgeheven

 

doem. Tot de lucht betrekt,

 

en hopen met wanhopen

 

weer heult en twijfel wekt.

[p. 404]

III

 

Soms heerscht in een duinkom

 

omtrent vroeg vallend donker

 

een zwijge' als van rondom

 

er wachtenden. De eenzame,

 

die, in zichzelf verzonken,

 

er binnenkomt, vertraagt

 

zijn pas, door wat geen namen

 

benoemen thans belaagd.

[p. 405]

IV

 

Moe liep de wind te leuren

 

met lang verjaard verdriet.

 

Hij kwam voor dichte deuren

 

in het oud dorp daarginds,

 

en stond en kreunde om niet.

 

Hoor, hoe hij hierheen strompelt....

 

Zijn thuisweg werd het, sinds

 

ik haar naam nog maar mompel.

[p. 406]

V

 

Der volkren sombre maren

 

luiden tot in dit land

 

- 't hare eens - en evenaren

 

wat het inwendig oor

 

opvangt, tot een verband

 

mij beangst. - Vond, wie doorgrondde

 

wat hart en volk te loor

 

doet gaan, eenzelfde zonde?

[p. 407]

VI

 

Sinds ik, den droom verhoor

 

afnemend, een ertsader

 

van het geheim aanboor,

 

waardoor (en 't is haar wezen)

 

ik wereld's kern benader,

 

is 't dat, tot elken prijs,

 

ik ook van 't hart nu dezen

 

neerwaartschen inkeer eisch.

A. Roland-Holst