De Gids. Jaargang 96

[p. 299]

Verzen

Zijn dagen waren in kalmte begonnen,
Van huis en kind en zorgen niet te groot.
Hij had zijn leven wel bezonnen
En dacht zich vaag een verre dood.

Een kleine fout, hij wist niet wanneer
Was in het bestek geslopen,
Toen bleek zijn plan van geen waarde meer,
Zijn huis lag voor de golfslag open.

Zijn aandacht greep een verre kim,
Hij hoorde nog slechts de seinen
Van schepen op zee en verschietende treinen,
En jaagt sindsdien naar een hersenschim.

[p. 300]

 

Ik stortte mij over de grenzen,

 

Jij bleef waar je was begonnen -

 

Wij bleken dezelfde menschen

 

En niemand had iets gewonnen.

 

 

 

Want of wij al zoeken en trekken

 

Of uitzien van ons balcon,

 

Niemand kan meer ontdekken

 

Dan de rand van de horizon.

[p. 301]

 

Wanneer de stroom u roepen mocht,

 

Doe niet als ik, die om wat vage plichten

 

Dat roepen te vergeten zocht

 

En streed om voor die lokstem niet te zwichten.

 

Want, wie de golven te volgen vroegen,

 

Diens hart past nooit meer in de oude voegen.

 

 

 

Wanneer de stroom u roepen mocht,

 

Herneem die vreemde vrijheid dan.

 

't Verleden, dat u nog raken kan,

 

Wordt wel vergeten op die tocht.

 

Er is bij water en winden

 

Allicht wat meer te vinden

 

Dan een huis en kortstondige vrinden.

 

Het verlies van die wij minden

 

Komt toch eens, ongezocht.

 

 

 

Cl. Bloem