De Gids. Jaargang 96

[p. 76]

De soldaat en de zee

Wanneer ik mijn lamp vergeet
En de kamer donker laat blijven,
Zie ik, buiten, een houten keet
Waarin een soldaat zit te schrijven.

Om de kaars en het schrijfpapier heen,
Om het dak der kantine, wijken
De huizen der voorstad uiteen
Naar een einder van sluizen en dijken.

De soldaat heeft zijn brief voltooid.
Hij dooft de vlam op zijn tafel.
De deur heeft hij dichtgegooid.
Hij gaat langs 't kanaal naar de haven.

Ik kan van licht tot licht,
Tot de laatste lantaarn, hem nog volgen.
Bij den vuurtoren raakt hij uit zicht
In een wolk van den nacht verzwolgen.

Soldaat, gij loopt in een wolk,
Gij loopt langs zee, maar later
Zult gij weer weten dat volk
Schooner zee is dan water.

Ook ik droeg de blauwe tuniek,
Zoodat, toen gij daar zat te schrijven,
Ik dacht dat mijn jeugd het was die 'k
In het spiegelend glas zag drijven.

[p. 77]

 

Ook ik heb, als gij in dit uur,

 

In de ruige stilte gekomen,

 

Beginselen onzer natuur

 

En roepende stemmen vernomen.

 

 

 

Dan buigt voortdurend de brug

 

Van 't leven over ons leven

 

Naar wat wij geweest zijn terug

 

En wij worden wat wij zijn gebleven.

 

 

 

Zoo kom ik, zoon, bij u thuis,

 

In mijn oog nog het ongeziene,

 

In mijn eigen, eindelijk huis,

 

En al is het een kleine kantine.

 

 

 

Ik zit op den strooien stoel,

 

Ik heb de kaars weer ontstoken,

 

Ik heb, God weet wat ik voel,

 

De hars in het hout weer geroken.

 

 

 

En al is in mijn blauwe tuniek

 

Nog blauw van de zee verdronken,

 

Al heeft een vreemde muziek

 

In mijn eerste woorden geklonken,

 

 

 

Bevolkt met vaderlijk bloed

 

Ontwaak ik als kind dezer aarde,

 

En droom wat ik droomen moet

 

In de taal die mijn moeder bewaarde.

 

 

 

M. Nijhoff