De Gids. Jaargang 96

[p. 182]

Hollandsche kwatrijnen

1. Gij komt als 't lust, en let op uur noch tijd,

En telkens treft Gij mij onvoorbereid,

En leert in leed en schaamte mij beseffen

Den kostelijken duur van de eeuwigheid.

2. Laat nog, al heb ik niets met hen gemeen,

Ditzelfde masker mij van iedereen:

Hoe zou mijn naaktheid onze liefde redden

Voor valsche aanhaligheid en eersten steen?

3. Ik ben maar half bij alles wat ik doe.

Van 't onverbidlijk daaglijksch stukwerk moê,

Hoe kan in duizend levens ik volbrengen

Eén taak voor U die vraagt alleen naar hoe?

4. Eerst hebt Ge Uw kind verwend, en dan zijn trouw

Gemarteld tot vertwijfling en berouw...

Maar nooit ontging zijn dagelijksch versmachten

Uw korrel manna en Uw druppel dauw.

5. Peilloos valt de eb - maar even stijgt de vloed

Die tot de lippen voert Uw eeuwig zoet....

Kan levengulzig kind in zwijgen leeren

Versmachten naar de melkborst die het voedt?

6. Geen hart zoo wreed in werelds angst versleurd,

Door lust gebrandmerkt en door leed gekeurd,

Of 't onderkent Uw schaarsche en korte komen

Voor 't éene en eiglijke dat ons gebeurt.

[p. 183]

 

7. Ons bracht dit stomp geweld met zijn verdrukking

 

Nog maar den scherpren voorsmaak van verrukking.

 

Elk eerlijk kansspel biedt maar éene keus:

 

Die zet op de eeuwigheid, wint hier mislukking.

 

 

 

8. Red nog uit de' opdrang van hun kuddedruk

 

Die 't wil verminken tot hun laf geluk,

 

Dit hart, een korten tijd Uw liefste speelgoed:

 

Berg het in Uw genade, of stamp het stuk!

 

 

 

9. Blijf nog Uw lage meteoren zaaien,

 

Waarmeê Uw kleinen hun verblindheid paaien,

 

Tot straks ook hun voldragen oog verdraagt

 

Dit wonder Uwer weerld in lichtelaaie.

 

 

 

10. Mocht dompe winterslaap in reekning brengen

 

Den rouw der nevelen halfweg de stengen -:

 

Wat moet de wanhoop van den achterstand,

 

Nu hemelruim Uw lentedagen lengen?

 

 

 

11. Wat wilt ge oplossen? Wat verklaren? Konde er

 

Leven bestaan buiten dit hachlijk wonder,

 

Dit steeds vernieuwd en nooit vervuld gemis

 

Van dan met God te zijn en dan weêr zonder?

 

 

 

12. O vastheid in dit wisselziek verraad,

 

Dat alles tusschen ons op vrede staat,

 

Zoolang Gij aan dit hart om voor te sterven

 

Eén eenig ander menschhart overlaat!

 

 

 

13. Ons spreken stond om 't eerste woord verlegen.

 

Alleen ons zwijgen won naar U zijn wegen.

 

Op elke tong waarin de mensch zich uit,

 

Heeft zwijgen duizend tongen meêgekregen.

 

 

 

14. Die ziel in minne erkende, droeg zij allen

 

Op tot de stilte van Uw welgevallen:

 

De zuivren staan voor de eeuwigheid ontbloeid;

 

De anderen zijn als blâren afgevallen.

[p. 184]

 

15. Dit is beminnen: wolkeloos tezamen

 

U in elkanders diepte te beramen.

 

Gij zijt van elk ding toets en achtergrond:

 

Waardloos verduisteren alle aardsche namen.

 

 

 

16. Uit kleinst gegeven zuiver U bezinnen

 

In 't arm geduld van steeds opnieuw beginnen!....

 

Wel is het leven kort en lang de kunst:

 

Wie mag éen liefde hier ten einde minnen?

 

 

 

17. Wij hebben buiten elk contract gediend;

 

De nooddruft van nog armren nooit vertiend.

 

Wij wachten niets van een voldanen meester,

 

Maar alles van den roekeloozen Vriend.

 

 

 

18. Al armer en berooider wordt de schijn

 

Van die voorgoed in U verzekerd zijn:

 

Waar niemand buiten kan om meê te nemen,

 

Is licht te pakken en van omvang klein.

 

 

 

19. Al hooger en al ijler gaat de tocht:

 

Wegzinkt der aarde menschenvolle krocht....

 

Nog houdt ons bij de schaduw van den toren

 

Van Babel, die U boven wolken zocht.

 

 

 

20. Wij dachten van het leven vast te leeren

 

Afstand, prijsgaaf en rust van elk begeeren....

 

Daar zet de dood nog vóor zijn eersten slaap

 

Den hoop-en-angstdroom in - van weêr te keeren!

P.C. Boutens