De Gids. Jaargang 96

[p. 1]

[Tweede deel]

In memoriam Frits Hopman

Die in de opgejaagde krachtcentrale,
Waar de turbine van den tijd in sloeg,
Waar telegrammen en rotatiepersen
Het nieuws voor de nieuwsgierigen ververschen,
En wat geschiedt, geplet wordt en vermalen,
Een stillen glimlach om zijn lippen droeg;
Die voor dat raatlend raze' een schrede deinsde
Om nog de ziel te hooren ademhalen,
En in dien storm op eeuwge raadslen peinsde.

Er kwam een nieuw geslacht met harde stemmen,
Verwaten en aan loudspeakers verwant,
Niet meer in staat te sturen noch te remmen,
Een schrijversrot, brutaal, intolerant,
Dat haastig, hoonend, naar een oordeel grist -

En die zoo rijpelijk de runen las
- Een van de laatsten van een stervend ras! -
Hoe heeft hij het betreurd, Hopman, die wist,
Dat men in stilte en diepten af moet dalen
Om moeizaam één grein waarheid op te halen.

Anthonie Donker