De Gids. Jaargang 96

(1932)– [tijdschrift] Gids, De– rechtenstatus



[pagina 45]
Uit ‘Een winter aan zee’ I Eens liep zij hoog te spreken langs de Noordzee; een dag kermde er om aan te breken. Zij overstemde hem, sprekend nog met de nacht. Sinds haar de stad beduimelt klimt op de kou om mijn stem een meeuw, en kermt en tuimelt.
[pagina 46]
II Wierp zij de kroon verloren voor telbaar goud en lust? Den honger van mijn ooren voorbij jammert heimwee op doorvlucht van de kust, waar oud verwilderd zonlicht aan een getergde zee enkel nog haat verkondigt.
[pagina 47]
III In de kamer vraagstamelt al wat zij hier vergat en het hart houdt verzameld, doch vindt maar nauw gehoor of antwoord meer, nu dat liefde hier tot dof leed wordt en spraakloos heimwee door ongeloof overreed wordt.
[pagina 48]
IV Wolken in 't raam der kamer: voormalig zieldomein, door een allengs eenzamer laat en al overzeesch uur nog verlicht - o, pijn, waar hier het hart aan blootstaat dat ziende, en erger vrees om wat ook daar nu doodgaat.
[pagina 49]
V Omrouwfloerst als de sagen rond het graf van een ras, naadren het hart de dagen die zij, van nacht tot nacht, in dit land bij mij was. Geen onderwolksche klokken luiden meer, nu de wacht door dooden wordt betrokken.
[pagina 50]
VI Wat onraad gaat daarbuiten te keer rondom het huis? Haar wacht sloeg aan het muiten: de dag, toen zij verdween, maakte eed'len tot gespuis, dat - nu de nacht gaat vallen - ontaardt in handgemeen van allen tegen allen. A. Roland Holst