De Gids. Jaargang 95

[p. 179]

Gedichten

Zij leden in de stilte dezer weiden,
Waarboven zich een leege hemel breidt,
Het leven, dat de voorgeslachten leidden,
In een oorspronkelijke eentonigheid.

En nu zijn zij door de eendere aarde omgeven
Als de in de steden stervenden belaagt,
Ontluisterd door een steenen praal, waarneven
De roes der levenden ten grave jaagt.

[p. 180]

Grafschrift

 

Een naamlooze in den drom der nameloozen,

 

Aan de gelijken schijnbaar zeer gelijk,

 

Door geen vervoering stralend uitverkozen

 

Tot heerschen in een onaantastbaar rijk -

 

 

 

Wie van die hem vergaten of verdroegen

 

Ontwaarden uit hun veilige bestek

 

De schaduw van twee vleugels, die hem joegen,

 

De felle klauw in zijn gebogen nek?

 

 

 

En nu, na het begeerde, het ontbeerde,

 

Na de onrust en het levenslang geduld:

 

Een steen, door 't groen gebarsten, en verweerde

 

Letters en cijfers, die de regen vult.

[p. 181]

De sluis

 

De stilte en koelte waren weergekeerd,

 

Het nachtlijk feest lag als een glas versmeten.

 

- Ik heb dit late donker nooit vergeten,

 

Want deze dingen blijven ongedeerd.

 

 

 

Een ongeweten, innerlijk geweld

 

Had naar een zwart kanaal mij heengedreven.

 

- Het was het uur, dat de wiekslag van 't leven

 

Weer trilt in die de slaap heeft neergeveld.

 

 

 

Daar hoorde ik het vervoerende geruisch:

 

- Wateren, die van vòòr de tijden bronden,

 

Bezweringen van lang-gestorven monden -

 

Het zachte stroomen door de nauwe sluis.

 

 

 

Ik stond, alleen gebleven, ongekend,

 

In doodlijke verrukking opgetogen,

 

Naar onweerstaanbre diepten neergezogen,

 

Gebannen in het ademloos moment.

 

 

 

- Toen werden 't water grijzer en de straat,

 

En ging hun nachtelijk geheim verloren,

 

En boven donkre huizen werd geboren

 

Een kille en groezelige dageraad.

[p. 182]

Nachthemel

 

Onder de eenvormigheid der laatre jaren

 

Gebogen tot een warsche en schriele deugd -

 

Hoe zou 't ontluisterende hart bewaren

 

De jeugd, en de vervoering van de jeugd?

 

 

 

Totdat we een avond, onverwachts getogen

 

Door onvrede, of door 't sterrenlicht misschien,

 

Heengaan en als een knaap met heldere oogen

 

Den onuitsprekelijken hemel zien.

 

 

 

J.C. Bloem