De Gids. Jaargang 95

[p. 176]

Gedichten

Een mankt, een hoest, een andre heeft een bult.
Zij hebben een onmenschelijk geduld,
dat van een God getuigt, God in den mensch,
en dat bezit min schoon is dan een wensch.

Want allen reiken zij den hals, omhoog,
omlaag, naar een geluk dat nooit bedroog:
de dag van morgen, zon, brood, lach en rust....
het blijft al komen tot de dood hen kust.

[p. 177]

De Tocht.

 

Niets kan mij troosten dan mijn lijden,

 

het leven kan mij niet meer dwingen:

 

nu dood ons scheidt, kan ik niet scheiden,

 

ik volg der schimmen loop:

 

 

 

Hier in de vale schemeringen

 

der lanen die uit 't leven leiden,

 

hoor ik een verre vogel zingen,

 

en ik herken de hoop.

[p. 178]

De Dieren.

 

Gij adelaar, die zweeft

 

boven der liefste slaap;

 

gij rilde ree, die beeft

 

bij haar; gij naakte aap,

 

die de oogen van haar wendt

 

daar gij aan haar kuisch oog

 

uw arme geilheid kent;

 

giraf, die van zoo hoog

 

uw zachten adem wuift;

 

gij beer, die groetend heen

 

en weder voor haar schuift;

 

gij olifant, hyeen,

 

gij leeuw, en wolf, en vos,

 

die, wachtend tot zij waakt,

 

van drift en deugden los,

 

uw spel en min verzaakt:

 

treedt uit, in wijder kring,

 

opdat ik haar, die 'k vond,

 

mijn leed en liefde zing

 

met woordeloozen mond.

 

 

 

R. Herreman