De Gids. Jaargang 95

[p. 174]

Verzen

Elk pad voert mij het donker in,
mijn voeten gaan waar ik niet wil.
wie zal mij leeren ooit der wereld zin,
die van geen einde weet noch van begin?

ik volg een licht dat is verdoold als ik,
gebannen in denzelfden kring,
gehangen in denzelfden strik,
een licht dat is verdoold als ik....

naar welk een dageraad trok dit licht?
het is zoo wankel en zoo wit....
langzaam vallen de heemlen dicht,
naar welk een dageraad trok dit licht?

ik vouw mijn handen voor mijn leêg gezicht
en weet dat ik niets meer bezit
dan 't wankel dwalen van dit licht
voorlangs de schaduw van mijn leêg gezicht.

[p. 175]

Aan een Kellner.

 

Voor goed verloren gleed uw schip in nacht en mist

 

en wat ik amper van uw leven wist:

 

armoede, tranen, trouw geduld gemis....

 

werd tot een donker beeld van smart en bitternis.

 

 

 

wie vlocht om uwe rood-gezwollen voeten

 

heur blond, zoet-reukig haar? wie nam uw handen?

 

wel alle dezen schroomden te ontmoeten

 

hun onverbloemde schande in uw leêg gelaat.

 

 

 

Roel Houwink