De Gids. Jaargang 95

[p. 16]

Verzen

De maan weent over de waatren
Om 's werelds leed te verzachten,
Zij heeft maar enkele nachten
En weet dat het niet zal baten.

Het bare zwarte gebergte
Ligt hard in het milde vlieten.
De golven zijn moegetergd en
Willen geen glans meer genieten.

De wereld wankelde lang
Tusschen geluk en ellende,
Maar duldt nu rampen en dwang,
Alsof hij nooit anders kende.

Maan straal liever niet meer,
Of wordt een groot rond brood
En daal zoo in Shan Si neer,
En redt het van hongersnood.

[p. 17]

Herdenken

 

Deze winter is 't gekwelde weer

 

Niet tot rust gekomen: door de boomen

 

Trok de storm in onophoudlijk stroomen,

 

Sloeg het leger van de regen neer.

 

 

 

't Licht heeft afscheid van het land genomen

 

In een vale bui en keert niet weer.

 

Men denkt soms aan een warm zuidlijk meer

 

Waar 't geluk woont, maar kan niet ontkomen.

 

 

 

En ik vind dat het zoo blijven moet:

 

Grauw, zoo wordt de dood met warmte ontmoet;

 

Doet het denken aan zijn komst geen zeer;

 

 

 

Wel het denken dat denzelfden dag

 

Voor een jaar aan 't meer ik bij haar lag....

 

 

 

Nu staat de aarde op dezelfde plek

 

Maar 't azuur is hol, de zon een vlek,

 

En ikzelf de schim van toen niet meer.

 

 

 

J. Slauerhoff