De Gids. Jaargang 94

[p. 185]

Gedichten

Vaak is het mij gebeurd dat ik ontliep
De Boulevards tot aan die oude straten
Die, schaars verlicht, hetzelfde zijn gelaten
Als in de dagen van Louis-Philippe.

Zou dat uw schuld zijn, sierlijke pendule,
Die voor de hooge smalle spiegel staat
En regelmatig, voor gij de uren slaat,
Een wijsje voorspeelt uit de ‘Somnambule’?

Ik gaf daarop den meesten tijd geen acht,
Maar als een keer die aria ging leven
Was 't dat zij mij in deze straten bracht
Waar nog in huizen-hoeken hangen bleven,

Als in de plooien van een oud gordijn,
Vergeten opera's - hun ouverturen
En cavatines - en daar veilig zijn
Voor de muziek die wij van negers huren.

[p. 186]

Lodewijk xiv en Mademoiselle de la Vailliere

 

Aan 't Hof waar jeugd en schoonheid zich verdrongen,

 

Gelukkig wie een glimlach ving van hulde

 

Van 't trotsch gelaat waarom de lokken krulden. -

 

Maar 's avonds, als in 't park violen zongen,

 

Was 't één slechts die hij aan zijn zijde duldde.

 

Hij wist haar schoon maar zag niet hoe zij smachtte.

 

En hoe die liefde haar geheel vervulde:

 

Zij zélve was 't te zeggen niet bij machte....

 

 

 

Maar nimmer zonder een besef van zonde

 

Had zij des nachts des Konings komst gewacht.

 

Zij wist wel: 't was verlangen niet naar macht -

 

Maar waarom had zij hem zoo schoon gevonden?

 

Want zulke liefden worden snel ontbonden. -

 

Toch was het deze steeds waaraan zij dacht,

 

Toen boetend zij haar zachte huid verwondde,

 

Haar schoonheid schuil ging in een kloosterdracht.

[p. 187]

Daar waren nachten....

 

Daar waren nachten waarin ik de slagen

 

Der torens hooren kon waarmee zij riepen

 

Elkander toe, wellicht om wie niet sliepen

 

Beter het wakker-zijn te doen verdragen.

 

 

 

Daar waren nachten zoo. Maar andre nachten,

 

Mij liever, hadden van vergane tijden

 

De gelijkmatigheid; het was een glijden

 

Naar ondergronden, dieper dan gedachten,

 

 

 

Zooals wel kinderen omlaag getrokken

 

Worden, wanneer zij langs een water schrijden

 

Dat in den avond plotseling betrekt:

 

 

 

Ook dezen hooren dan niet meer de klokken.

 

Het water sloot zich, zonder dat zij schreiden,

 

Boven de diepte waar hen niets meer wekt.

[p. 188]

Avond

 

Hij kent het wel: het stiller worden buiten,

 

En dan: het hoorbaar worden van den wind,

 

En de geluiden van het venster-sluiten

 

Des avonds als de najaarsnacht begint.

 

 

 

Hij kent dit alles - en het langzaam zeggen

 

Van woorden: Avond.... Eenzaamheid.... verval....

 

En eindelijk: het zich te slapen leggen

 

En weten dat de slaap niet komen zal.

[p. 189]

Vaak, in het leven

 

Vaak in het leven, na een wilde Mei,

 

Volgt kalme zomer, kwijnende September,

 

October doodsch en koel en met November

 

Bereidt zich reeds, voorgoed, de wintersprei.

 

 

 

Hoe anders als in 't najaar eerst begint

 

Het waarlijk leven, als na loom verleden

 

De al bijna moe-gezworven voeten treden

 

In 't dal waar Dionysos speelde als Kind.

[p. 190]

De bedelaars voor de kerken

 

Zij zijn gedoken naast de trappen

 

Die door den tijd zijn uitgewet.

 

Zij blijven stil bij snelle stappen

 

Maar als ze een talmende betrappen

 

Klinkt het gerinkel van hun nappen

 

Luidruchtig op uit hun gebed.

 

 

 

Zij zaten hier zoo lang gebogen:

 

Zijn hunne ruggen gansch gekromd?

 

Waar zijn zij allen heengetogen

 

Als onder hunne wenkbrauwbogen

 

- Vanwaar de blikken angstig vlogen -

 

De nacht als een verkoeling komt?

 

 

 

Wie kwam den blinden beedlaar halen?

 

Nog staan de koningen van steen

 

En heiligen in de portalen,

 

Die zich wel honderd maal herhalen. -

 

Hoe groot zijn 's nachts de kathedralen

 

En gaaf en als voor God alleen!

 

 

 

J.J. van Geuns