De Gids. Jaargang 94

[p. 57]

Verzen

Met gouden monstrans werd het volk gezegend.
De litanie zweeg stil. - Het uur der nacht
staat boven 't zwarte plein waar 't mist en regent.

Nog zit de blinde aan de hoek der straat.
En in hun omslagdoek verbergen vrouwen
een donkren glimlach en een oud gelaat.

De regen zwerft over de smalle werven
en stort zich suizend op het hospitaal,
over het schreien en het langzaam sterven. -

Blauwe lantarens rinklen bij het veer.
De nachtboot roept, en verre treinen schuiven.
Er reizen velen af. Er keeren weinig weer.

[p. 58]

Berceuse

 

Vaak zwijgt het manen van den dood;

 

en onder avondwolken goud en rood

 

vinden we ons in een lente-gaarde

 

verteederd door muziek en het geluk der aarde.

 

Voor de een ligt in een melodie

 

een jeugd gevangen;

 

een ander peinst vol onbestemd verlangen:

 

parelen, oogen en een vochtigblauwe ster....

 

Reeds zingt de stem van de muziek

 

voor allen ver;

 

zonder herkentenis van namen

 

komen wij in een ander rijk tesamen:

 

moeder - het huis, de rozen van weleer -

 

het hopen op een wederkeer

 

uit de ellende dezer laatre jaren

 

naar de verloren teederheid

 

van zachte handen, zachte haren

 

in welker geur het rusten goddelijk was. -

 

Om ons speelt koelte in het lichtzinnig gras.

 

Een witte dauw stijgt op uit alle verten.

 

En over droomen die geen van den ander kent

 

ontwaken een voor een de vaste nachtgesternten

 

op donker firmament.

[p. 59]

Nieuw Voorjaar

 

Mijn oogen spieglen stad en land, water en schepen.

 

Dit volk spreekt een kloekmoedig harde taal

 

en ruimte en wind hernieuwen hun verhaal

 

dat ik als nu nog nimmer heb begrepen.

 

 

 

Wolken en vuren spelen langs de luchten.

 

De boeren dragen 't leven in de hand;

 

in bruine vuisten woelt de spade en 't land

 

zwelt geurend van verborgen kracht en vruchten.

 

 

 

Wij deelen in het rijk manhaftig leven.

 

Het lang verdrongen zieke hart geneest,

 

het bloed stroomt driftig en de koene geest

 

heeft zich weer duizelend op weg begeven.

Theun de Vries