De Gids. Jaargang 94

[p. 55]

Verzen

De wind maakt groene zeeën
van de boomen en doet de lange donkere alleeën
betooverd ruischen, dat, die er in gaan,
soms meenen stemmen te verstaan;
maar zij luisteren niet verder, want zij zijn
verzonken in zichzelf en het is pijn
zichzelve te verliezen om het luisteren
naar vage geluiden en betoovrend fluisteren.

Dit zijn de sterken, in zichzelf gekeerden,
de door een vast inwendig vuur verteerden,
wind en donker en zon en regen
komen hen soms in hun gepeinzen tegen,
verre herinneringen uit een wankle jeugd
die zij al jaren hebben opgegeven, -
dan luisteren zij verwonderd even:
‘Zoo was ik, in mijn verdriet en vreugd.
Wat van mijn leven zoolang is verjaard
hebben de boomen en de wind bewaard.
Zij blijven jong, zij blijven altijd kind,
Ook de zon zelve en de groote wind
zij zijn maar kinderen, - en wat werd er van mij?’
Dan peinzen zij weer en gaan voorbij,
ballingen zijn ze - en droomen zich een rijk,
buiten de wind, en aan henzelf gelijk.

[p. 56]

Aan zee

 

De zee is kalm als een kindergemoed.

 

De golven leggen halve cirkels schuim

 

met zacht geruisch over het strand, dat schuin

 

neerdalend van het hooge mulle duin

 

tevreden blakert in den zonnegloed.

 

 

 

Wie nu zijn oogen sluit, ziet een rood licht

 

en dan een gouden kern waarin de zee

 

zingt als een engel; en het laatste wee,

 

dat in het hart nog krampte, zwicht

 

en vergaat; want alles wordt eenvoudig, opgelost

 

in licht en ruisching, méér niet dan de schrik

 

die 's nachts een kind bevangt en het een snik

 

de keel uitwringt - het duurt een oogenblik,

 

dan wordt het wakker, van zijn droom verlost,

 

 

 

het licht is aan, waarin zijn moeder staat,

 

het kind is alles al vergeten, - 't is voorbij -

 

zoo stil en zeker wordt het hart nu blij

 

dat in dit lichte ruischen ondergaat.

 

 

 

De hand tast schelpen, oogen oop'nen zich

 

en zien een boot in zee gaan, volgeladen,

 

spelende menschen in het zonlicht baden, -

 

en 't hart dat vreesde, weet: er is genade,

 

en het voelt sterke liefde over zich.

W. Hessels