De Gids. Jaargang 93

[p. 217]

Verzen.

In den avondblauwen dag
ordent tusschen aarde' en hemel
zich het stralende gewemel
dat Gods rijk aanschouwen mag.

Tusschen aarde' en hemel wordt
Michaël met al de zijnen
door de jongste seraphijnen
plechtig voor den nacht ontgord;

en een groote witte rust
zinkt op helm en kruiszwaard neder;
ernstig sluit zich kleed en veder
en de slagtoorts sterft gebluscht.

Maar een zilveren bazuin
roept hun omgang van de kimmen;
en zij gaan als lichte schimmen
zwevend binnen in Gods tuin.

[p. 218]

Sneeuw

 

Tusschen versteende winterlanden

 

in de kleine besneeuwde steden

 

leven wij driftelooze dagen

 

verwonderd om den eenzelvigen tijd.

 

 

 

Avondzonnen gaan daaglijks verloren

 

in de urnen van donkere wolken;

 

hun asch waait over 't verwezen westen.

 

Vergetel wendt zich de aarde af.

 

 

 

Dan sneeuwt de nacht om ons dicht. De straten

 

zinken slapend terug in het duister.

 

Wij leven gevangen met de gestalten

 

der droomen die wij zwaarmoedig beminnen -

 

zonder vertwijfeling, hoop of geluk.

[p. 219]

Het water vloeit

 

Het water vloeit. God buigt om tengre wolken

 

een schaduw zijner heerlijkheid.

 

Zijn engel schrijdt zacht jubelend voorbij.

 

Ik luister diep naar dezen

 

van teedren hartstocht muzikalen nacht.

 

Lang en ontfermend gaat een voorjaarsruischen

 

over de ledige' aarde naar den einder;

 

de kindermonden over wie het streek

 

glimlachen in den slaap; en de geliefden

 

die sluimerdronken hoorden, laten

 

inniger handen rusten om beminde hoofden;

 

en inniger ontvangt der vrouwen schoot.

 

 

 

Theun de Vries