De Gids. Jaargang 93

[p. 162]

Eenzaamheid

De woeste heide en de troeble vennen
brengen geen vrucht voort dan het stugge bloeien
van de verschrompelde' en verwrongen dennen.
De wegen slinken smal. Bloemen verschroeien.

Soms worden schorre vogelkreten ruchtbaar;
zij roepen angst voor banger zwijgen wakker.
Hoeven liggen verstrooid. 't Land is onvruchtbaar;
norsch strijdt het volk met den vijandigen akker.

Hier eindigden de donkere' aardsche krachten
die stuwende met hun hernieuwing drenken.
Als reuk van dorre kruiden waait de dag.

Ik hecht mij dieper in den schoot der nachten
en tracht de lichte wereld te herdenken
die eenmaal in Uw oog weerspiegeld lag.

Theun de Vries.