De Gids. Jaargang 92

[p. 170]

Verzen.

Waren 't mijn eigen smalle drakebooten
waarmee 'k in deze gulden lusthof landde,
mijn eigen woeste blonde tochtgenooten
waarmee ik deze slaven overmande -?
Van dit paleis en deze bloeiwaranden
wie kroonde mij dat ik hier heerscher werd?
In zinsbegoocheling ben ik verward:
Somber en eenzaam zwerf ik tusschen bloemen
wier namen ik niet ken en nooit leer noemen;
bedwelmend waait met duizenderlei geur
de nacht vanuit de hoven der cypressen;
ik slaap vermoeid bij donkere prinsessen,
ontwaak vermoeid, en baad mij loom, en speur
heimelijk uit, of nooit een regenval
het brandend blauwen dezer heemlen teistert -
Maar wolkeloos gloeit het onpeilbaar dal
der lucht, en ik blijf eenzaam en verbijsterd.

......Eéns nog te keeren naar het vrije ruim:
de zee, die zwalpt en raast, en zonder kusten
mij voert van vreugd naar vreugd, van lust naar lusten,
door wier en schuim -
en in dit grijs en neevlig stroomend oord
éen landing slechts, éen zich-hereenigd-voelen
met goden wien mijn leven toebehoort
en met een vrouw die wacht:

mijn eiland Thule!

[p. 171]

De stroom.

 

Ik, aan den nooit doordrongen blinden nacht

 

van de barbaarsche rots worstlend ontsprongen,

 

richt eindelijk mijn loop, beschuimd, omzongen,

 

door de aardsche kreits, tartende de' overmacht

 

van groene berg en onverwachte helling

 

(als muren voor mijn stoute tocht gezet),

 

snijdend een smal ravijn als loodrecht bed

 

voor mijn meedoogenlooze stroomversnelling;

 

of ga, mijn hoovaardij bedwingend, onder

 

in een benedengrondsche schacht, waar grot

 

en holen trillen van mijn norschen donder.

 

Dan luistren ingewijden, en een god

 

dunkt hun te grimmen in dien hollen schoot,

 

waar in zij nimmer wagen neer te dalen,

 

want in hun wereldoude droomverhalen

 

is mijn spelonk de voorhof van den dood.

 

Doch ik, honend hun vrees, drijft zwart en snel

 

mijn golfslag voort naar de smaragden dalen

 

der vlakte', en met aeolisch ademhalen

 

hervind ik zon en wind en wolkenspel. -

 

Hier zijn de dagen zwaar van geur en groei:

 

jasmijn en hyacinth en rijpe vruchten.

 

'k Weerspiegel 't beeld van zonnige gehuchten

 

en tuinen wit en wild van zomerbloei.

 

In wijder oevers draalt mijn loome vloed. -

 

En bij de parelmoeren avondnevels

 

begeer ik menigmaal om nu voorgoed

 

te zwijgen, en begrensd te worden tevens

 

tot meer en binnenzee, om steeds, als thans,

 

de jonge naakte baadsters te ontvangen,

 

en nacht aan nacht de syrinx van verlangen

[p. 172]

 

te hooren snikken in den maanlichtglans -

 

Géen rust. - Géen wederkeer. - De zee komt nader.

 

En in haar blauw onmetelijk gebied

 

ga ik met laatste drift van schuimend water,

 

doch zingend nog tot aan het eind, te niet.

[p. 173]

Het geheim.

 

Aan H. Marsman.

 

Wie eens de vlucht van engelen vernam

 

en niet vergeten kon, wendt zich terzijde,

 

mijmert, wanneer zich schaduwen verbreiden,

 

en groet als broeders vlinder roos en vlam.

 

 

 

En waar de roep van watervallen klinkt

 

verneemt hij stemmen die hij eerder hoorde,

 

en uit den regen stijgen scheemrend woorden

 

van een geheim dat alzijds hem omringt.

 

 

 

Dan werpt hij zich bij nacht aan berg en woud;

 

geuren en kreten worden hem vertrouwd.

 

En als allengs zijn kringloop is vervuld

 

bereikt hij 't dal, waar de' eeuwigjonge bron ligt,

 

en ziet in onvergankelijk wit zonlicht

 

't heelal, als in zijn eersten staat, onthuld.

 

 

 

Theun de Vries.