De Gids. Jaargang 92

[p. 40]

Twee verzen.

'k Zit op droog zand:
noch visch, noch bloem.
Gelijk een doem
weegt mijne hand

op 't wit papier.
Steek uw rapier
mij vlak door 't hart
dat rood en zwart

het blad gekleurd
van inkt en bloed,
een vers vol gloed
er opengeurt.

[p. 41]

't Laatste Gericht.

 

Als 't laatste gericht over ons zal zijn:

 

‘Waarom, mijn Heer, uw schetterenden schijn

 

op mij geblaakt? Heb ik mij ooit verdoken

 

voor U, voor mij, of voor mijn kameraden?

 

Wat ik verzweeg konden zij allen raden,

 

want allen heeft de zonde 't hart doorstoken.

 

 

 

o Heer, scheid nu het koren niet van 't kaf.

 

Zoovelen vielen reeds elkander af

 

tijdens 't onzalig leven. Zult Gij dulden

 

dat wij nu ook het eigen vleesch verscheuren

 

en, armer dan destijds, het hoofd niet beuren

 

meer durven uit ons leed en onze schulden?

 

 

 

Wie droeg niet méér dan hem bij machte was?

 

Brak de zondige vreugde niet als glas

 

- en de andere ook! - bij het minste stooten

 

van uw adem, of van dien der menschen?

 

Kunt gij dan zulk heil voor de goeden wenschen,

 

dat ze, Spartanen, jagen op Iloten?’

 

 

 

R. Herreman.