De Gids. Jaargang 92

[p. 42]

Hero en Leander.

Als Hero aan dat water kwam
Waar haar de minne henen nam
- Gelijk een bloemblad op den wind
Zich ijl en voortgedragen vindt -
Wist zij den laatsten nacht verscheurd
Naar leed en schemer uitgebeurd;
Het windgetier joeg schuim en zand
in witte flarden over 't strand,
dat duister in den nieuwen dag,
een wond, midd' zee en bergen lag.

De somb're donder van den vloed
was dreunend in haar bonzend bloed:
de angst, de opstand, het gemis
dat dreigt en onafwendbaar is,
dat weenen schort -; maar eens gaat wijd-
verloren in oneindigheid
die achter het bekend gezicht
van al wat wij beminnen ligt.

Doch allengs spatte 't feller licht
in vonken duizendvoud en dicht
uiteen en òp en stortte weer
in koele, zachter strooming neer
gelijk een moegekuste mond
met 't zoeter woord zijn liefde kondt.

[p. 43]

 

Daar stond de schoone Hero stil

 

in zonneschicht en windgeril.

 

Een jonge berk in glanzend licht

 

stond nimmer ranker opgericht.

 

Heur haar, dat vlotte als een wijl

 

bewogen rusteloos en ijl,

 

gebaarde een brekend neigen naar

 

het nieuwe aanzijn rondom haar.

 

Zij dronk den dag met oogen wijd

 

van zwevende verlorenheid,

 

die haar ook hier ook hier kwam vinden,

 

die haar ontvoerde aan die haar minden;

 

en met een onbewust gebaar

 

vonden haar stille hande' elkaar.

 

 

 

Dan ging ze over 't witte zand

 

En schutte de oogen met de hand

 

of neep ze een wijle onwillig dicht

 

voor 't vonke-spelen van het licht

 

dat, ginds, in zilv'ren spiegels blonk....

 

Haar was het, of de ebbe wonk,

 

die met van rillend schuim een rand,

 

week ver en verder van het land -;

 

Zóó gaf de wade van den dood

 

het lichaam van Leander bloot.

 

 

 

Zij ging op den beminde toe

 

En klaagde niet en vroeg niet hoe;

 

Doch 't was, of haar hier tegenloech

 

de dood, dien zij in 't harte droeg,

 

of dit onduldb're was gewin,

 

een nieuw aanschouwd, bekend begin

 

en al het schuwb're van het leed

 

in 't lied van zee en wind vergleed....

 

 

 

Ze knielt bij haar Leander neer

 

Betast den dood met handen teer,

 

En droomend ziet ze voor zich heen

[p. 44]

 

of haar iets liefelijks verscheen;

 

Dan, rustig, of ze slapen ging,

 

vleit ze zich naast haar lieveling.

 

 

 

Het stommer lied van wind en zee

 

is enkel streeling, enkel vrêe. -

 

Zij heeft Leander's dood geproefd

 

En dat is al, wat zij behoeft.

 

 

 

Maria van Royen.